Welkom thuis; weer heerlijk terug
Waar jij je steeds geborgen wist
Je weet pas hoe gelukkig je bent
Als je je eigen plekje mist
Het mooie aan weggaan is terugkeren
Naar de warme thuishaven die je kent
Waar je merkt dat je gemist wordt
Als je er eventjes niet bent
We zijn inmiddels alweer drie weken in Nederland. De eerste vraag die iedereen stelt bij het weerzien is: 'Ben je alweer wat gewend?' Nou we kunnen jullie zeggen dat we na twee dagen weer helemaal uit het Afrikaanse ritme en in het Nederlandse ritme zaten. Natuurlijk missen we de kinderen en mensen uit Uganda maar internet (email en skype) maakt het makkelijker contact te houden. De afgelopen drie maanden hebben we als bijzonder ervaren. Een ervaring om nooit te vergeten. We willen iedereen bedanken voor de belangstelling die jullie hebben getoond. Het heeft er voor gezorgd dat thuis toch een klein beetje dichtbij was de afgelopen drie maanden. Ook de kerstkaartjes (waarvan de meesten halverwege januari aankwamen) waren super!
Liefs,
Joke, Wijtske en Elsbeth
woensdag 3 maart 2010
donderdag 28 januari 2010
Bariki Bariki baba (God bless you)
En dan zit het er op. Drie maanden zijn, als ik nu terug kijk, echt omgevlogen. Ik weet zeker dat Joke en Wijtske dat ook denken. Vandaag zijn we begonnen met het opruimen van onze kamer en inpakken van onze spullen. Veel logisch nadenken want we gaan natuurlijk nog niet meteen weg. Volgende week maken we nog een kleine reis door Uganda. Verder hebben we vandaag gewoon gewerkt. Nog even met de kinderen spelen, knuffelen etc.
Nog een kleine update van de kinderen in Amecet n’ainapakin. Ik durf eindelijk te zeggen dat James het weer beter maakt! Hij heeft de afgelopen dagen zelf gedronken Zo veel dat we niet eens bij hoefden te voeden via de sonde, de tube mocht er gister uit! Een omslag naar de goede kant. Nu hopen dat het beter blijft gaan. Een klein wondertje want hij heeft een tijd op het randje gebalanceerd. Els is gister weer thuis gekomen van Kampala. Ze is daar drie dagen geweest samen met Janneke, Sarah, Rehema en Hellen. Sarah en Rehema hebben beide hartproblemen. In Kampala zijn ze naar een hartspecialist geweest. Rehema heeft twee lekkende hartkleppen. Nu is het toeval dat er volgende week een aantal specialisten uit andere landen naar Kampala komen. Daarom gaat Els volgende week dinsdag alweer richting het ziekenhuis . Nu hopen dat deze dokters nog meer voor haar kunnen doen.
Vanavond was een speciale avond voor ons drieën en Griet. Het afscheid. De afgelopen dagen hadden we al het een en ander vernomen maar wat er nu precies allemaal werd georganiseerd, geen idee. Vanavond kwamen we er eindelijk achter. Eerst gezellig met z’n allen gegeten, de kinderen van Amun waren ook aanwezig. Ton heeft een speciaal feestmaal in Town gehaald. Varkensvlees dat je met z’n allen van een grote schaal eet, en wel met de handen! Daarna het spel hints gedaan waarna iedereen werd beloond met een lolly. Toen we lekker zat te smikkelen was er een optreden van Els, Janneke, Naomi, Ton en Arja die een speciale song voor ons hadden geschreven. Geweldig! Tijd voor een toetje, een heerlijke fruitsalade waarbij ons werd verteld dat er nog één heel speciaal optreden op het programma stond. We zaten met spanning te wachten, iedereen verdween ineens van het podium om een paar minuten later weer op te komen. Er werd gezongen, gedanst, en nog intensiever gedanst, gegild op z’n Afrikaans en ga zo maar door! Een ‘bijzonderder’ afscheid hadden we ons niet voor kunnen stellen. We gaan dan ook weg met gemengde gevoelens. Zin om weer naar huis te gaan.. ja, maar afscheid nemen blijft moeilijk.
Liefs Elsbeth
P.s. Foto’s volgen z.s.m.
Nog een kleine update van de kinderen in Amecet n’ainapakin. Ik durf eindelijk te zeggen dat James het weer beter maakt! Hij heeft de afgelopen dagen zelf gedronken Zo veel dat we niet eens bij hoefden te voeden via de sonde, de tube mocht er gister uit! Een omslag naar de goede kant. Nu hopen dat het beter blijft gaan. Een klein wondertje want hij heeft een tijd op het randje gebalanceerd. Els is gister weer thuis gekomen van Kampala. Ze is daar drie dagen geweest samen met Janneke, Sarah, Rehema en Hellen. Sarah en Rehema hebben beide hartproblemen. In Kampala zijn ze naar een hartspecialist geweest. Rehema heeft twee lekkende hartkleppen. Nu is het toeval dat er volgende week een aantal specialisten uit andere landen naar Kampala komen. Daarom gaat Els volgende week dinsdag alweer richting het ziekenhuis . Nu hopen dat deze dokters nog meer voor haar kunnen doen.
Vanavond was een speciale avond voor ons drieën en Griet. Het afscheid. De afgelopen dagen hadden we al het een en ander vernomen maar wat er nu precies allemaal werd georganiseerd, geen idee. Vanavond kwamen we er eindelijk achter. Eerst gezellig met z’n allen gegeten, de kinderen van Amun waren ook aanwezig. Ton heeft een speciaal feestmaal in Town gehaald. Varkensvlees dat je met z’n allen van een grote schaal eet, en wel met de handen! Daarna het spel hints gedaan waarna iedereen werd beloond met een lolly. Toen we lekker zat te smikkelen was er een optreden van Els, Janneke, Naomi, Ton en Arja die een speciale song voor ons hadden geschreven. Geweldig! Tijd voor een toetje, een heerlijke fruitsalade waarbij ons werd verteld dat er nog één heel speciaal optreden op het programma stond. We zaten met spanning te wachten, iedereen verdween ineens van het podium om een paar minuten later weer op te komen. Er werd gezongen, gedanst, en nog intensiever gedanst, gegild op z’n Afrikaans en ga zo maar door! Een ‘bijzonderder’ afscheid hadden we ons niet voor kunnen stellen. We gaan dan ook weg met gemengde gevoelens. Zin om weer naar huis te gaan.. ja, maar afscheid nemen blijft moeilijk.
Liefs Elsbeth
P.s. Foto’s volgen z.s.m.
zaterdag 23 januari 2010
Laatste week in Amecet is aangebroken...
Vandaag is onze laatste week in Amecet aangebroken. De tijd gaat echt ontzettend snel. Over twee en een halve week zijn we al weer thuis. Ik vind het jammer om hier weer weg te moeten gaan en de kinderen straks allemaal gedag te zeggen, maar ik heb ook wel weer heel erg veel zin iedereen thuis weer te zien en de gewone dingetjes weer te gaan doen. We hebben afgelopen week wel weer een beetje een heftig weekje achter de rug.
Ernstig zieke baby’s
Vorige week vrijdag is baby Paul geboren en hier gebracht. Het was een zware bevalling. Er kwam eerst alleen maar één armpje. Moeder moest vervoerd worden naar een ander ziekenhuis om baby Paul met een keizersnee geboren te laten worden. Dit is allemaal te zwaar voor de moeder geweest en zij is een paar uur na de bevalling overleden. Een aantal familieleden hebben Paul daarna hier gebracht. Een lekkere dikke gezonde baby met een gekneusde arm, dachten we hier. Maar een paar uur later bleek er meer aan de hand te zijn, Paul kreeg erg regelmatig stuiptrekjes en liep blauw aan. Els heeft hem aan het zuurstofapparaat gezet (dat ze hier zelf heeft). Waarschijnlijk heeft Paul bij de geboorte een hersenbloeding opgelopen. Hoe het allemaal verder met hem zou gaan wisten we toen nog niet, erg spannend allemaal.
Ook met baby James ging het niet zo goed. Hij was die week alleen maar afgevallen, terwijl hij wel goed dronk en niet ‘ziek’ was. Een ontzettend magere baby, die veel moeite met zijn ademhaling heeft. Omdat ze niet weten wat er met hem aan de hand is, kunnen we niet veel voor hem doen. Hij heeft in het weekend een blinde antibioticakuur gehad om toch iets voor hem te doen. De medisch deskundigen hier gaven hem in het weekend niet veel hoop, het ging niet goed met hem. Nu zijn we inmiddels een week later. Afgelopen woensdag is Paul overleden. Vanaf het weekend heeft hij in een soort coma gelegen. We kregen eigenlijk geen contact met hem, maar ja dat is sowieso ook moeilijk met zo’n jonge baby. Ze wisten niet hoe heftig de hersenbloeding was geweest en hoeveel hersenactiviteit Paul nog had. Ze hebben daarvoor ook geen meetapparatuur hier in de buurt. Wat we wel wisten was dat hij niet zonder de extra zuurstof kon en hij kon ook niet zelf slikken. Woensdag is dr. Florence nog langs geweest om bij de beide baby’s te kijken. Ze adviseerde Els om Paul nog een bloedtransfusie te geven, misschien dat hij daar nog iets van op zou knappen. Nadat ze terug waren van het ziekenhuis is Paul redelijk snel overleden. Hoewel we er de hele week op zaten te wachten is het toch nog wel weer schrikken. Je blijft ook voor zo’n kereltje hopen en bidden dat het goed komt. Het is heel onnatuurlijk dat zo’n jonge baby’s zo snel komt te overlijden. Hij heeft nog niks van de hele wereld gezien. En ook voor de familie is het natuurlijk verschrikkelijk net een paar dagen geleden de moeder begraven en dan komt het kind er meteen nog achter aan.
Nadat Paul woensdag overleden is, hebben we met alle kinderen voor hem gebeden. Het is heel erg mooi hoe hier met de kinderen om wordt gegaan als er iemand overlijdt. Het is iets wat bij het leven hoort en dat weten ze allemaal. Ze weten ook allemaal dat ze zelf ziek zijn en dat er hetzelfde met hen kan gebeuren. Doordat er hier heel open over wordt en kan worden gesproken, kunnen ze er toch wel goed mee omgaan. Alle kinderen hebben bij Paul gekeken en afscheid genomen. Simon is naar de markt gegaan voor een kistje en posho en beans, zodat ze hem diezelfde middag nog naar de village en zijn familie konden brengen. Als er iemand overlijdt, krijgt de familie heel veel bezoek, vandaar de extra posho en beans.
Met James gaat het eigenlijk nog steeds een beetje hetzelfde. Hij is deze week niet echt achteruit gegaan, maar hij is er ook niet beter op geworden. Hij is nu nog weer bezig met een andere blinde antibioticakuur. Het zou zo mooi zijn dat hij hier weer een beetje van op gaat knappen. We blijven hoop houden en voor hem bidden.
Vakantieschool
Donderdag hebben we met alle kinderen pizza gebakken. Elk kind een eigen kleine pizza. Zelf deeg maken, groente snijden en beleggen maar. Het bakken in de oven moest in etappes, dus we hebben ’s avonds bij een film de pizza’s opgegeten. We hebben er allemaal van genoten.
Gister was de laatste schooldag. We wilden er een gezellige dag van maken. Na het bijbelverhaal hebben we met z’n allen een tafelbingo gedaan. De kinderen waren super fanatiek, want ze konden prijsjes winnen. Na de break hebben we emmers gevuld met waterballonnen, want er stond een waterballonnengevecht op het programma. De waterballonnen zijn voor de fun, want na één minuut zijn ze allemaal kapot en daarna wordt er met hele emmers, flessen en kannen gegooid. Echt super grappig en in een mum van tijd heeft niemand meer iets droogs aan. Na een (koude) douche zijn we nog met alle kinderen een soda gaan drinken met een samosa (soort loempia) en een mandazi (soort oliebol). Dit zijn twee typisch Oegandeze snackjes. Het was heel erg gezellig.
Meidenavond
Donderdagavond hebben we voor de staf hier een meidenavond georganiseerd. We hadden maskertjes meegenomen uit Nederland, die we graag nog even wilden gebruiken. Met een heerlijke fruitsalade, stukjes pizza, chocolade, een soda hebben we Mamma mia gekeken en elkaar heerlijk verwend met maskertjes, massages en nagels lakken. We hebben heel veel lol gehad, de Oegandeze staf is zoiets helemaal niet gewend. En het is een mooi gezicht, zo’n mooie donkere vrouw met een groen of oranje gezicht.
Vandaag zijn we met z’n drieën nog een keer naar Mbale gereisd. Ons visum zou vandaag afgelopen zijn en moest nog even verlengd worden. Wijtske heeft deze week een paar keer met meneer James van de immigrationoffice gebeld om te vragen of we langs konden komen. Hij is vandaag speciaal voor ons naar zijn kantoor gekomen om even een nieuwe stempel in ons paspoort te zetten. Nu we toch in Mbale waren zijn we ook nog maar even lekker gaan zwemmen en zonnen. Het is natuurlijk wel de bedoeling dat we lekker bruin thuis gaan komen!
Ernstig zieke baby’s
Vorige week vrijdag is baby Paul geboren en hier gebracht. Het was een zware bevalling. Er kwam eerst alleen maar één armpje. Moeder moest vervoerd worden naar een ander ziekenhuis om baby Paul met een keizersnee geboren te laten worden. Dit is allemaal te zwaar voor de moeder geweest en zij is een paar uur na de bevalling overleden. Een aantal familieleden hebben Paul daarna hier gebracht. Een lekkere dikke gezonde baby met een gekneusde arm, dachten we hier. Maar een paar uur later bleek er meer aan de hand te zijn, Paul kreeg erg regelmatig stuiptrekjes en liep blauw aan. Els heeft hem aan het zuurstofapparaat gezet (dat ze hier zelf heeft). Waarschijnlijk heeft Paul bij de geboorte een hersenbloeding opgelopen. Hoe het allemaal verder met hem zou gaan wisten we toen nog niet, erg spannend allemaal.
Ook met baby James ging het niet zo goed. Hij was die week alleen maar afgevallen, terwijl hij wel goed dronk en niet ‘ziek’ was. Een ontzettend magere baby, die veel moeite met zijn ademhaling heeft. Omdat ze niet weten wat er met hem aan de hand is, kunnen we niet veel voor hem doen. Hij heeft in het weekend een blinde antibioticakuur gehad om toch iets voor hem te doen. De medisch deskundigen hier gaven hem in het weekend niet veel hoop, het ging niet goed met hem. Nu zijn we inmiddels een week later. Afgelopen woensdag is Paul overleden. Vanaf het weekend heeft hij in een soort coma gelegen. We kregen eigenlijk geen contact met hem, maar ja dat is sowieso ook moeilijk met zo’n jonge baby. Ze wisten niet hoe heftig de hersenbloeding was geweest en hoeveel hersenactiviteit Paul nog had. Ze hebben daarvoor ook geen meetapparatuur hier in de buurt. Wat we wel wisten was dat hij niet zonder de extra zuurstof kon en hij kon ook niet zelf slikken. Woensdag is dr. Florence nog langs geweest om bij de beide baby’s te kijken. Ze adviseerde Els om Paul nog een bloedtransfusie te geven, misschien dat hij daar nog iets van op zou knappen. Nadat ze terug waren van het ziekenhuis is Paul redelijk snel overleden. Hoewel we er de hele week op zaten te wachten is het toch nog wel weer schrikken. Je blijft ook voor zo’n kereltje hopen en bidden dat het goed komt. Het is heel onnatuurlijk dat zo’n jonge baby’s zo snel komt te overlijden. Hij heeft nog niks van de hele wereld gezien. En ook voor de familie is het natuurlijk verschrikkelijk net een paar dagen geleden de moeder begraven en dan komt het kind er meteen nog achter aan.
Nadat Paul woensdag overleden is, hebben we met alle kinderen voor hem gebeden. Het is heel erg mooi hoe hier met de kinderen om wordt gegaan als er iemand overlijdt. Het is iets wat bij het leven hoort en dat weten ze allemaal. Ze weten ook allemaal dat ze zelf ziek zijn en dat er hetzelfde met hen kan gebeuren. Doordat er hier heel open over wordt en kan worden gesproken, kunnen ze er toch wel goed mee omgaan. Alle kinderen hebben bij Paul gekeken en afscheid genomen. Simon is naar de markt gegaan voor een kistje en posho en beans, zodat ze hem diezelfde middag nog naar de village en zijn familie konden brengen. Als er iemand overlijdt, krijgt de familie heel veel bezoek, vandaar de extra posho en beans.
Met James gaat het eigenlijk nog steeds een beetje hetzelfde. Hij is deze week niet echt achteruit gegaan, maar hij is er ook niet beter op geworden. Hij is nu nog weer bezig met een andere blinde antibioticakuur. Het zou zo mooi zijn dat hij hier weer een beetje van op gaat knappen. We blijven hoop houden en voor hem bidden.
Vakantieschool
Donderdag hebben we met alle kinderen pizza gebakken. Elk kind een eigen kleine pizza. Zelf deeg maken, groente snijden en beleggen maar. Het bakken in de oven moest in etappes, dus we hebben ’s avonds bij een film de pizza’s opgegeten. We hebben er allemaal van genoten.
Gister was de laatste schooldag. We wilden er een gezellige dag van maken. Na het bijbelverhaal hebben we met z’n allen een tafelbingo gedaan. De kinderen waren super fanatiek, want ze konden prijsjes winnen. Na de break hebben we emmers gevuld met waterballonnen, want er stond een waterballonnengevecht op het programma. De waterballonnen zijn voor de fun, want na één minuut zijn ze allemaal kapot en daarna wordt er met hele emmers, flessen en kannen gegooid. Echt super grappig en in een mum van tijd heeft niemand meer iets droogs aan. Na een (koude) douche zijn we nog met alle kinderen een soda gaan drinken met een samosa (soort loempia) en een mandazi (soort oliebol). Dit zijn twee typisch Oegandeze snackjes. Het was heel erg gezellig.
Meidenavond
Donderdagavond hebben we voor de staf hier een meidenavond georganiseerd. We hadden maskertjes meegenomen uit Nederland, die we graag nog even wilden gebruiken. Met een heerlijke fruitsalade, stukjes pizza, chocolade, een soda hebben we Mamma mia gekeken en elkaar heerlijk verwend met maskertjes, massages en nagels lakken. We hebben heel veel lol gehad, de Oegandeze staf is zoiets helemaal niet gewend. En het is een mooi gezicht, zo’n mooie donkere vrouw met een groen of oranje gezicht.
Vandaag zijn we met z’n drieën nog een keer naar Mbale gereisd. Ons visum zou vandaag afgelopen zijn en moest nog even verlengd worden. Wijtske heeft deze week een paar keer met meneer James van de immigrationoffice gebeld om te vragen of we langs konden komen. Hij is vandaag speciaal voor ons naar zijn kantoor gekomen om even een nieuwe stempel in ons paspoort te zetten. Nu we toch in Mbale waren zijn we ook nog maar even lekker gaan zwemmen en zonnen. Het is natuurlijk wel de bedoeling dat we lekker bruin thuis gaan komen!
Heel veel liefs en tot snel
Joke
Voor foto's kun je natuurlijk weer kijken op www.picasaweb.google.com/amecet.uganda
zaterdag 16 januari 2010
Eyalama noi!!
Beste vrienden, familie, kennissen, collega’s en andere mensen die rondom Joke, Elsbeth en Wijtske stonden!
Door dit schrijven wil ik jullie allemaal heel hartelijk bedanken voor die enorme steun die wij van jullie ontvingen!! Jullie hebben niet alleen drie geweldige Friese meiden naar ons toe gestuurd, maar ze brachten ook een prachtige gift mee!
Ik zal maar niet teveel over die geweldige Friese meiden schrijven, want anders willen ze dit niet eens aan jullie laten lezen!! Maar ze doen het hier geweldig en we zijn heel blij met hen!
Met de financiële gift hebben we verschillende dingen kunnen doen; het kwam rond de Kerst tijd en we hebben naar 50 families een kerstpakket kunnen brengen. Dat kerstpakket is iets anders dan in Nederland, er zat oa. een teiltje, bruine bonen, suiker, posho, flesje sla olie, rijst, zeep, wat ballonnen en wat snoepjes en een kleurboek met krijtjes en iedereen kreeg wat geld om met de Kerst vlees te kunnen kopen. We hebben heel wat kilometers moeten rijden om het allemaal bij de families thuis te bezorgen. Wij kennen deze families omdat ze allemaal een kind dat HIV+ is, bij ons in Amecet hebben gehad. We blijven deze kinderen regelmatig opzoeken en het Kerstpakket was echt een zegen en bemoediging voor hen. Namens al deze families: Eyalama noi!! (dat betekent heel erg bedankt in Atesso)
Met behulp van de Nederlandse stichting de Figurant, hebben we een kliniek kunnen bouwen bij het ziekenhuis in Soroti. In deze kliniek zullen in de toekomst zo’n 1000 HIV+ kinderen worden behandeld. Voorheen werd dat in een heel klein kamertje en een donkere gang als wachtkamer gedaan. Nu waren we zo’n beetje aan het eind van onze middelen en er moest nog geverfd worden… Daar is jullie gift dus ook voor gebruikt, het kwam precies op tijd. Het hele gebouw is van binnen en van buiten keurig in de verf gezet, banken gemaakt voor de wachtkamer en tafels voor de receptie en de kamer waar de medicijnen worden uitgeteld.
Joke, Elsbeth en Wijtske hebben een prachtige tekening op de muren van de wachtkamer geschilderd, het maakt het een heel vrolijke kamer, een heel verschil met de donkere, nauwe gang waar ze eerder moesten wachten. Vanuit Nederland is een kralentafel meegebracht die we in de wachtkamer in de vloer hebben vast geschroefd. Nu dat was een succes, zoiets was nog nooit gezien en alle dokters hebben er al even meegespeeld! Jullie gift kwam precies op het goede moment en we zijn zo blij dat we de kliniek aan het ziekenhuis hebben kunnen geven, de kinderen hebben nu de mooiste kliniek van het hele ziekenhuis!
Met het resterende geld willen we elektriciteit aanleggen in onze kleuterschool en een bibliotheek bouwen in onze lagere school. We hebben al wat boeken, maar geen plaats om hen voor de kinderen beschikbaar te stellen. Al met al is er dus heel wat gedaan met jullie gift. En we willen dan ook onze dank overbrengen aan jullie allemaal! We laten Joke, Elsbeth en Wijtske straks weer met gemengde gevoelens gaan, ze brachten veel plezier en waren bereid de handen uit de mouwen te steken. De vakantieschool, die ze voor onze kinderen hebben geleid was een groot succes, ze zullen altijd welkom zijn!!
Namens Amecet, de kinderen en de medewerkers een heel groot EYALAMA NOI NOI!
Els van Teylingen
Amecet n”ainapakin
Door dit schrijven wil ik jullie allemaal heel hartelijk bedanken voor die enorme steun die wij van jullie ontvingen!! Jullie hebben niet alleen drie geweldige Friese meiden naar ons toe gestuurd, maar ze brachten ook een prachtige gift mee!
Ik zal maar niet teveel over die geweldige Friese meiden schrijven, want anders willen ze dit niet eens aan jullie laten lezen!! Maar ze doen het hier geweldig en we zijn heel blij met hen!
Met de financiële gift hebben we verschillende dingen kunnen doen; het kwam rond de Kerst tijd en we hebben naar 50 families een kerstpakket kunnen brengen. Dat kerstpakket is iets anders dan in Nederland, er zat oa. een teiltje, bruine bonen, suiker, posho, flesje sla olie, rijst, zeep, wat ballonnen en wat snoepjes en een kleurboek met krijtjes en iedereen kreeg wat geld om met de Kerst vlees te kunnen kopen. We hebben heel wat kilometers moeten rijden om het allemaal bij de families thuis te bezorgen. Wij kennen deze families omdat ze allemaal een kind dat HIV+ is, bij ons in Amecet hebben gehad. We blijven deze kinderen regelmatig opzoeken en het Kerstpakket was echt een zegen en bemoediging voor hen. Namens al deze families: Eyalama noi!! (dat betekent heel erg bedankt in Atesso)
Met behulp van de Nederlandse stichting de Figurant, hebben we een kliniek kunnen bouwen bij het ziekenhuis in Soroti. In deze kliniek zullen in de toekomst zo’n 1000 HIV+ kinderen worden behandeld. Voorheen werd dat in een heel klein kamertje en een donkere gang als wachtkamer gedaan. Nu waren we zo’n beetje aan het eind van onze middelen en er moest nog geverfd worden… Daar is jullie gift dus ook voor gebruikt, het kwam precies op tijd. Het hele gebouw is van binnen en van buiten keurig in de verf gezet, banken gemaakt voor de wachtkamer en tafels voor de receptie en de kamer waar de medicijnen worden uitgeteld.
Joke, Elsbeth en Wijtske hebben een prachtige tekening op de muren van de wachtkamer geschilderd, het maakt het een heel vrolijke kamer, een heel verschil met de donkere, nauwe gang waar ze eerder moesten wachten. Vanuit Nederland is een kralentafel meegebracht die we in de wachtkamer in de vloer hebben vast geschroefd. Nu dat was een succes, zoiets was nog nooit gezien en alle dokters hebben er al even meegespeeld! Jullie gift kwam precies op het goede moment en we zijn zo blij dat we de kliniek aan het ziekenhuis hebben kunnen geven, de kinderen hebben nu de mooiste kliniek van het hele ziekenhuis!
Met het resterende geld willen we elektriciteit aanleggen in onze kleuterschool en een bibliotheek bouwen in onze lagere school. We hebben al wat boeken, maar geen plaats om hen voor de kinderen beschikbaar te stellen. Al met al is er dus heel wat gedaan met jullie gift. En we willen dan ook onze dank overbrengen aan jullie allemaal! We laten Joke, Elsbeth en Wijtske straks weer met gemengde gevoelens gaan, ze brachten veel plezier en waren bereid de handen uit de mouwen te steken. De vakantieschool, die ze voor onze kinderen hebben geleid was een groot succes, ze zullen altijd welkom zijn!!
Namens Amecet, de kinderen en de medewerkers een heel groot EYALAMA NOI NOI!
Els van Teylingen
Amecet n”ainapakin
woensdag 13 januari 2010
Home sweet home
Onze dinsdagochtend begon zoals alle andere. Na een lekker ontbijtje richting Amun voor de vakantieschool. Toch was vandaag een beetje anders want er stond een bezoek aan een village op het programma. We hadden onze ‘stagiaires’ gevraagd of zij het vanaf 10 uur voor ons waar wilden nemen en hier stemden ze mee in. Yes! Goed geregeld dus! 10 uur stonden wij op de veranda van ‘nainapakin klaar om Abraham en Susan (broer en zus) naar huis te brengen. Ook stond er een bezoek aan de oma en familie van Julius op het programma. Julius zelf ging ook mee. Maar goed, je kent het Afrikaanse tempo inmiddels misschien een beetje.. Het was volgens mij 12 uur voordat we eindelijk vertrokken. Simon achter het stuur, Els naast hem, Janneke met drie kinderen op de achterbank en Joke, Wijtske en Elsbeth gezellig in de open laadbak. Heerlijk toch die frisse lucht..? Al snel bleek dat we de asfaltwegen achter ons gingen laten en we over moesten gaan op de oranje bruine zandwegen. Het comfortabele was er dus al snel van af. Maar klagen deden we niet hoor! We waren juist helemaal blij dat we nog een keertje mee mochten naar een village. Onderweg konden we steeds meer lachen want ieder van ons kreeg steeds een bruiner kleurtje. En dat was deze keer niet alleen van de zon. Simon reed in een redelijk tempo over de zandwegen en deed op deze manier het stof/zand behoorlijk opwaaien. De foto’s zeggen genoeg net als de smerige kleren die we dezelfde dag nog maar even hebben gewassen.De rit naar Katakwi duurde ongeveer ander half uur. Katakwi ligt in het oosten van Uganda. De omgeving was zeker de moeite waard en maakte dat de 1½ uur zo voorbij waren. Onderweg kom je van alles tegen. Vooral veel mensen, op de fiets of lopend. Zo nu en dan een (vracht)auto die we qua breedte van de weg altijd net konden passeren. Koeien en geiten met een touw om een van de achterpoten en jawel.. Ook nog een aapje! Helaas niet op foto vastgelegd dus jullie moeten het maar op ons woord geloven. In de buurt van Katakwi aangekomen moest Simon even hulp vragen van een paar passanten om het huis van Abraham en Susan te vinden. Tsja, die zand- en andere wegen + adressen zijn in Uganda nog niet vast gelegd in een TomTom o.i.d. Uiteindelijk zijn we natuurlijk op de plaats van bestemming aangekomen. De familie, verre familie en buren kwamen meteen aangesneld en Abraham en Susan werden verwelkomd. Voor ons bzungu (meervoud van mzungu) werden er meteen stoelen uit verschillende hutjes gehaald. Geeft je een vreemd gevoel want de rest van de mensen zit op de grond. Gaande weg het half uur dat we bij deze familie waren kwamen er steeds meer mensen aanlopen. Is op de foto’s duidelijk te zien. Een van de dorpsleden werd vriendelijk verzocht weer te vertrekken. Waarschijnlijk iemand die mentaal niet helemaal in orde was. Hij zei tegen ons dat Michael Jackson van oorsprong toch echt een blackman was. Tis dat we daar nog maar even aan herinnerd worden! Abraham werd door een familielid in de armen gesloten. Van zo’n knap ventje kan toch iedereen houden? Susan plofte meteen neer op een matje, nog wel een beetje stilletjes. Haar andere broer werd er meteen bij geroepen die ze de eerste minuten een beetje bedenkelijk heeft aan zitten kijken. Twee maanden van huis zijn toch best lang en doet je snel dingen (lees personen) vergeten. We konden de mensen het blijde nieuws vertellen dat beide kinderen gezond zijn, ze zijn namelijk HIV-negatief getest! Aan het begin van ons bezoek was de familie in de veronderstelling dat we de andere broer mee zouden nemen naar Amecet. Hij is HIV-positief getest. Toch gaf hij een gezonde indruk en Els zag daarom niet een reden om hem mee te nemen naar Soroti. Na veel overleg met familie konden we uiteindelijk de kinderen met een gerust hart achter laten. Op naar het volgende adres. Julius is een charmant mannetje die in februari 1 jaar wordt. Hij is vanaf jongs af aan in Amecet en in de tussentijd één keer naar huis geweest en meteen dezelfde dag weer naar huis gebracht. Het is op dit moment vrij duidelijk dat Julius niet is gewild, vooral bij zijn oma. Zijn moeder is overleden en zijn vader is een soldaat. Waar deze familie leeft, voorbij Katakwi, is de Karamojong nog geregeld actief. De Karamojong is een nomadenstam die rondtrekt en leeft door te stelen, vooral koeien, schapen en geiten. Bij dit stelen worden vaak mensen vermoord. Mensen als de familie van Julius leven in grote groepen bij elkaar zodat ze elkaar bescherming kunnen geven. De oma vertelde ons dat de vader van Julius op dit moment in Kampala zit met zijn twee oudste kinderen. Het zusje van was wel aanwezig, een zwakbegaafd meisje. Al met al kreeg ik bij het hele gebeuren niet een goed gevoel. Julius heeft ons de tijd dat hij bij zijn oma of een familielid in de armen zat behoorlijk vuil aan zitten kijken. Blij was hij niet. Uiteindelijk zijn we met nieuwe informatie en telefoonnummers (ook van de vader) weer naar Soroti vertrokken, mét Julius! Thuis gekomen kroop hij weer als vanouds in hoog tempo over de veranda nadat hij door iedereen blij verwelkomd was. Wij zijn eerst maar onder de douche gestapt om de kilo’s zand uit onze haren te spoelen.
Na deze verfrissende douche stonden we alweer snel klaar om te vertrekken richting de mangoboom in Soroti. Joke en ik hadden ons instrument bij ons.. ja we gingen naar de plaatselijke fanfare! De dag hiervoor hoorden we ze spelen en zijn toen met ze wezen praten. Het blijkt dat ze vooral improviseren en geen bladmuziek gebruiken. Noten lezen doen ze ook niet aan. We hebben ons zelf meteen maar even uitgenodigd voor de volgende repetitie, de volgende dag. Wijtske, Janneke en Griet gingen mee voor de mental support en om dit historische moment vast te leggen. Bij de mangoboom aangekomen waren er al een aantal leden aanwezig. Eerst hebben ze een gedeelte van hun repetoire laten horen (slow march, fast march). Zeer variërend.. Ha! Later hebben ze ons de fast march geleerd zodat we ook nog samen iets konden spelen. Bijzondere klanken klonken er over het veld waar de mangoboom zijn wortels in heeft gevestigd. En voor ons een bijzondere ervaring..
In het babytehuis is het inmiddels al weer aardig rustig. Raymond, het jongetje dat te vondeling was gelegd, is naar zijn vader gegaan. Het verhaal van de moeder, die nog steeds in de gevangenis, zit bleek niet helemaal te kloppen. Zij vertelde dat de vader Raymond niet wilde, het tegenovergestelde blijkt nu waar te zijn. Zijn vader was juist heel blij en wil graag voor hem zorgen samen met zijn andere vrouw. De tweeling Betty en Rose zijn gezond en goed aangesterkt weer terug naar de moeder. Zowel baby Sarah als Edwin zijn terug naar de vader. De moeders van deze baby's zijn vlak na de geboorte overleden, na twee maanden crisisopvang zijn ze weer thuis bij de familie. Home sweet home!
Liefs Elsbeth
Voor foto's kun je kijken op www.picasaweb.google.com/amecet.uganda
zondag 3 januari 2010
Safari en jaarwisseling
Allereerst voor iedereen de allerbeste wensen voor 2010. Wij zijn oudejaarsdag weer veilig terug gekomen van onze safarireis. We hebben het erg gezellig gehad en ontzettend genoten van de mooie natuur en alle prachtige dieren. We kunnen in het kort wel even vertellen wat we gedaan hebben, maar ik denk dat de foto’s toch het meeste zeggen.
Vorige week zondag is Andries hier aangekomen. Elsbeth was natuurlijk helemaal happy! Maar ook Wijtske en Joke waren blij met zijn komst, want er zat voor elk een lief cadeautje van thuis in de tas. Familie Schaafsma en Inge bedankt! En ook de mem van Elsbeth bedankt voor het heerlijke pakketje met chocolaatjes en andere dingen! We kunnen er weer even tegen aan. Ook de kinderen van Amun en de Oegandeze stafleden werden blij gemaakt, want Andries had een grote tas vol met grotere kleren meegenomen, er zat voor iedereen wat in.
Vorige week zondag is Andries hier aangekomen. Elsbeth was natuurlijk helemaal happy! Maar ook Wijtske en Joke waren blij met zijn komst, want er zat voor elk een lief cadeautje van thuis in de tas. Familie Schaafsma en Inge bedankt! En ook de mem van Elsbeth bedankt voor het heerlijke pakketje met chocolaatjes en andere dingen! We kunnen er weer even tegen aan. Ook de kinderen van Amun en de Oegandeze stafleden werden blij gemaakt, want Andries had een grote tas vol met grotere kleren meegenomen, er zat voor iedereen wat in.
Maandag zijn we al vroeg vertrokken naar de westkant van Oeganda. Joke had een dosis medicijnen en pijnstillers mee, want ze was niet zo fit (malaria). Vandaar dat ze ook elke keer zo charmant op de foto’s staat met een dikke sjaal om ed. De taxichauffeur stond om een uur of zeven bij ons voor de gate, nog even tanken en vertrekken maar. Rond twee uur kwamen we aan bij het begin van het gigantische park. Er was nog tijd voor een korte game drive (tocht door het park), want de pont zou toch pas om vier uur gaan. Het dak van de auto werd omhoog gedaan, zodat we goed zicht hadden om de dieren te gaan spotten. Het begon deze eerste drive langzaam aan. We zagen verschillende soorten herten, buffalos, zwijnen en mooie vogels. En ergens heel in de verte zag onze chauffeur Norbert twee olifanten en een aantal giraffes. Om vier uur gingen we dus met een pontje over de Nijl. En meteen aan de andere kant van de Nijl was onze camping, Red Chili. Na het inchecken en bestellen van ons avondeten hebben we onze tent opgezet. Sjonge, wat is Norbert daar handig in. Na een klein half uurtje stonden alle drie tenten.
Dinsdag stond er ’s ochtends een langere game drive op het programma. Het ontbijt was voor ons ingepakt en we namen het pontje van zeven uur. ’s Ochtends vroeg zijn de dieren namelijk wat actiever en heb je dus grotere kans om ze te zien. Nu hoopten we toch wel wat grotere dieren van dichtbij te kunnen zien, dus het dak werd weer omhoog gedaan. Ongelofelijk mooi om in zo’n mooie natuur rond te rijden met zonsopgang. Mooie luchten, mooie landschappen en ondertussen de dieren proberen te vinden. Echt wel even zoeken, want ze zijn echt goed aangepast aan het landschap. Gelukkig had Wijtske er hele goed ogen voor en ontdekte ze binnen de kortste keren al een aantal giraffes. Onderweg kregen we een seintje van een tegenligger, Norbert had even een kort babbeltje met hem en reed snel weer verder. Nog geen vijf minuten later hadden we drie vrouwtjes leeuwen naast onze auto liggen. Wat een ontzettend mooie en stoere beesten. Heel erg indrukwekkend. Na een tijdje bewonderen zijn we maar weer verder gereden. Wij helemaal happy, omdat we al zoveel mooie dieren hadden gezien. Maar dat was nog niet alles, want na een stukje verder rijden hadden we ook de drie olifanten op tien meter afstand, gigantisch die beesten. Lekker een beetje grazen, tegen een boom aan hangen en wat flapperen met de oren. Als laatste van deze tocht zagen we nog een heel bijzondere vogel, Norbert zag hem nu voor de vierde keer in vier jaar tijd.
Voor de middag stond er een boottocht op het programma. Op naar de Murchison Falls!
In eerste instantie hadden we een privéboot, maar net voor vertrek kwamen er toch nog een aantal bij. Onderweg echt vet veel nijlpaarden gezien. Heb van horen en zeggen dat het behoorlijk gevaarlijke beesten zijn, maar als je ze zo ziet liggen.. Wat een ideaal leventje! Helaas is het ideale kodakmoment (nijlpaard met open bek) niet gekomen. Nahja, ze hadden de bek vaak genoeg open maar helaas deden ze ‘m ook gelijk weer dicht, als ik m’n camera tevoorschijn toverde. Beetje jammer.. Onderweg lag zelfs de Nijlkrokodil (hoe origineel..) op ons te wachten. Verder veel buffalo’s, bavianen, veel vogels etc. gezien. In de verte liepen zelfs de olifanten nog voorbij.
Na ongeveer 2 uren arriveerden we bij de waterval. Even iets anders dan de Sipi Falls (en daar waren we al van onder de indruk..). Het is het smalste punt van de Nijl, dus het water komt er met een behoorlijke kracht doorheen. Je kon ook een hiketocht maken naar de top van de watervallen, maar helaas hadden we onze bergschoenen niet bij ons. Op de terugweg lag het tempo iets hoger en we waren al snel weer op de plaats van bestemming.
Na een heerlijk diner lagen we alweer vroeg in de tent. Voor de volgende ochtend stond er niks op het programma dus we konden uitslapen. Na het ontbijt hebben we de tent opgeruimd en zijn we nog naar de top van de watervallen geweest (met de auto..). Super mooi! Water denderde er echt doorheen.. Niet te geloven dat al het water van de Nijl daar gewoon doorheen gaat.. Nadat we terugkwamen op de camping, konden we nog even relaxen. Om half 4 moesten we weer paraat staan, want we gingen kamperen in de bush. Bij het pontje stond de ranger (Dennis) al op ons te wachten. Nadat hij z’n geweer had opgepikt, kon de tocht beginnen. Eerst gingen we weer een gamedrive door het park doen. Kwamen onderweg nog vet veel giraffes tegen. Stonden op nog geen 10 meter afstand. Leuke kodakmomenten. Op een gegeven moment; kwam de kreet ‘hé guys, I see lions!’ van de voorbank. Zo cool, hebben we de mannetjesversie ook nog kunnen spotten! Hij was in gezelschap van 2 vrouwtjes. Helaas was het ene vrouwtje behoorlijk toegetakeld. Had vastgezeten in een val van stropers (blijkt dat de locals hier schuldig aan waren). Nadat Dennis z’n collega-rangers had gebeld om de exaxte plaats te melden (ze waren namelijk al de hele dag op zoek, maar ze konden ze maar niet vinden) ging onze tocht weer verder. Onze tent moest uiteraard voor zonsondergang opgezet worden. De kampeerplaats bevond zich aan de oevers van Lake Albert. Aangezien we al getraind waren in het tent opzetten, stonden ze vrij rap weer overeind. Terwijl wij genoten van het uitzicht gingen Norbert en Dennis hout zoeken voor het kampvuur. Kwamen met complete bomen weer terug. Hier zat de fik al snel in! Tijdens het kampvuur had Dennis nog een aantal stoere verhalen voor ons. Rond een uur of 9 zijn we de tent ingedoken, nadat we Dennis ervan hadden verzekerd dat hij niet in slaap mocht vallen. En hij heeft z’n taak goed volbracht, want we zijn niet lastiggevallen. Hoorden wel allemaal dierengeluiden, maar dankzij het kampvuur hebben ze ons niet met een bezoekje vereerd. De volgende ochtend waren we al vroeg wakker. Nadat we de tenten hadden afgebroken zaten we om kwart voor 7 weer in de auto.
Hadden nog de stille hoop om een luipaard te spotten, maar deze zat helaas te goed verstopt. Voordat we het park uit waren, was het anderhalf uur verder. Het was echt een supermooie ervaring! Hebben echt enorm genoten van Gods schepping!
Oudejaarsdag kwamen we om een uur of drie weer terug in Soroti. Na een goede terugreis hadden we hele verhalen om hier weer te vertellen. Hier in Amecet hebben de mensen ook niet stil gezeten. Er zijn weer een heel aantal Nederlanders vertrokken, Theo, Bernard en Berre zijn weer naar huis gegaan en Jolanda en Esther zijn weer op doortocht naar Tanzania. Ook is één van de kinderen, Mary, naar huis gebracht. Voor haar was het niet meer nodig om hier te zijn en ze had familie waarbij ze terecht kon. We zitten inmiddels ook bijna vol, dus ook wel goed voor het doorschuifsysteem.
Els en Janneke waren appel-, ananas- en bananenflappen aan het bakken en Arja maakte met de kinderen oliebollen. We hadden lekkere toastjes en kleine gehaktballetjes. Dat zou weer een feestavond worden. Vanaf tien uur zijn we met elkaar op de veranda een soort van verboden woord spel gaan doen. Heel erg veel gelachen. Even na elven had Els nog een een terugblik op het afgelopen jaar en hebben we met elkaar uit de bijbel gelezen, gebeden en gezongen. Heel erg mooi om zo het jaar af te sluiten en het nieuwe jaar te beginnen. Hierna kregen we een soda en de heerlijke hapjes. En dan nog even het verhaal van het vuurwerk. Els had gehoord dat er in town één plaats zou zijn waar vuurwerk zou worden afgeschoten. Wij zijn dus meteen na het elkaar gelukkig Nieuwjaar te wensen met elkaar achter op de pick-up gesprongen en naar town gereden. Ze hebben denk ik tien vuurpijlen afgestoken, waarvan wij er vijf hebben gezien. Maar er was vuurwerk en een heel leuk ritje naar en van town, waar we zelf een stel gillende keukenmeiden achter op de auto hadden.
Voor foto’s van al deze prachtige belevenissen, kijk op
Voor de middag stond er een boottocht op het programma. Op naar de Murchison Falls!
In eerste instantie hadden we een privéboot, maar net voor vertrek kwamen er toch nog een aantal bij. Onderweg echt vet veel nijlpaarden gezien. Heb van horen en zeggen dat het behoorlijk gevaarlijke beesten zijn, maar als je ze zo ziet liggen.. Wat een ideaal leventje! Helaas is het ideale kodakmoment (nijlpaard met open bek) niet gekomen. Nahja, ze hadden de bek vaak genoeg open maar helaas deden ze ‘m ook gelijk weer dicht, als ik m’n camera tevoorschijn toverde. Beetje jammer.. Onderweg lag zelfs de Nijlkrokodil (hoe origineel..) op ons te wachten. Verder veel buffalo’s, bavianen, veel vogels etc. gezien. In de verte liepen zelfs de olifanten nog voorbij.
Na ongeveer 2 uren arriveerden we bij de waterval. Even iets anders dan de Sipi Falls (en daar waren we al van onder de indruk..). Het is het smalste punt van de Nijl, dus het water komt er met een behoorlijke kracht doorheen. Je kon ook een hiketocht maken naar de top van de watervallen, maar helaas hadden we onze bergschoenen niet bij ons. Op de terugweg lag het tempo iets hoger en we waren al snel weer op de plaats van bestemming.
Na een heerlijk diner lagen we alweer vroeg in de tent. Voor de volgende ochtend stond er niks op het programma dus we konden uitslapen. Na het ontbijt hebben we de tent opgeruimd en zijn we nog naar de top van de watervallen geweest (met de auto..). Super mooi! Water denderde er echt doorheen.. Niet te geloven dat al het water van de Nijl daar gewoon doorheen gaat.. Nadat we terugkwamen op de camping, konden we nog even relaxen. Om half 4 moesten we weer paraat staan, want we gingen kamperen in de bush. Bij het pontje stond de ranger (Dennis) al op ons te wachten. Nadat hij z’n geweer had opgepikt, kon de tocht beginnen. Eerst gingen we weer een gamedrive door het park doen. Kwamen onderweg nog vet veel giraffes tegen. Stonden op nog geen 10 meter afstand. Leuke kodakmomenten. Op een gegeven moment; kwam de kreet ‘hé guys, I see lions!’ van de voorbank. Zo cool, hebben we de mannetjesversie ook nog kunnen spotten! Hij was in gezelschap van 2 vrouwtjes. Helaas was het ene vrouwtje behoorlijk toegetakeld. Had vastgezeten in een val van stropers (blijkt dat de locals hier schuldig aan waren). Nadat Dennis z’n collega-rangers had gebeld om de exaxte plaats te melden (ze waren namelijk al de hele dag op zoek, maar ze konden ze maar niet vinden) ging onze tocht weer verder. Onze tent moest uiteraard voor zonsondergang opgezet worden. De kampeerplaats bevond zich aan de oevers van Lake Albert. Aangezien we al getraind waren in het tent opzetten, stonden ze vrij rap weer overeind. Terwijl wij genoten van het uitzicht gingen Norbert en Dennis hout zoeken voor het kampvuur. Kwamen met complete bomen weer terug. Hier zat de fik al snel in! Tijdens het kampvuur had Dennis nog een aantal stoere verhalen voor ons. Rond een uur of 9 zijn we de tent ingedoken, nadat we Dennis ervan hadden verzekerd dat hij niet in slaap mocht vallen. En hij heeft z’n taak goed volbracht, want we zijn niet lastiggevallen. Hoorden wel allemaal dierengeluiden, maar dankzij het kampvuur hebben ze ons niet met een bezoekje vereerd. De volgende ochtend waren we al vroeg wakker. Nadat we de tenten hadden afgebroken zaten we om kwart voor 7 weer in de auto.
Hadden nog de stille hoop om een luipaard te spotten, maar deze zat helaas te goed verstopt. Voordat we het park uit waren, was het anderhalf uur verder. Het was echt een supermooie ervaring! Hebben echt enorm genoten van Gods schepping!
Oudejaarsdag kwamen we om een uur of drie weer terug in Soroti. Na een goede terugreis hadden we hele verhalen om hier weer te vertellen. Hier in Amecet hebben de mensen ook niet stil gezeten. Er zijn weer een heel aantal Nederlanders vertrokken, Theo, Bernard en Berre zijn weer naar huis gegaan en Jolanda en Esther zijn weer op doortocht naar Tanzania. Ook is één van de kinderen, Mary, naar huis gebracht. Voor haar was het niet meer nodig om hier te zijn en ze had familie waarbij ze terecht kon. We zitten inmiddels ook bijna vol, dus ook wel goed voor het doorschuifsysteem.
Els en Janneke waren appel-, ananas- en bananenflappen aan het bakken en Arja maakte met de kinderen oliebollen. We hadden lekkere toastjes en kleine gehaktballetjes. Dat zou weer een feestavond worden. Vanaf tien uur zijn we met elkaar op de veranda een soort van verboden woord spel gaan doen. Heel erg veel gelachen. Even na elven had Els nog een een terugblik op het afgelopen jaar en hebben we met elkaar uit de bijbel gelezen, gebeden en gezongen. Heel erg mooi om zo het jaar af te sluiten en het nieuwe jaar te beginnen. Hierna kregen we een soda en de heerlijke hapjes. En dan nog even het verhaal van het vuurwerk. Els had gehoord dat er in town één plaats zou zijn waar vuurwerk zou worden afgeschoten. Wij zijn dus meteen na het elkaar gelukkig Nieuwjaar te wensen met elkaar achter op de pick-up gesprongen en naar town gereden. Ze hebben denk ik tien vuurpijlen afgestoken, waarvan wij er vijf hebben gezien. Maar er was vuurwerk en een heel leuk ritje naar en van town, waar we zelf een stel gillende keukenmeiden achter op de auto hadden.
Voor foto’s van al deze prachtige belevenissen, kijk op
zaterdag 26 december 2009
Kerst in Oeganda!
Het wordt wel weer eens even tijd dat ik een verhaal hier op de site zet. Jullie zijn allemaal nog leuk kerst aan het vieren in Nederland, terwijl wij hier al weer gewoon met de gewone dingen in het kindertehuis bezig zijn. Onze kerstdag zit er al weer op. Ik kan wel een klein beetje zeggen dat we kerstdagen hadden, want wij zijn hier ook op kerstavond begonnen! Zoals elke dinsdagavond waren we van de week weer met de Nederlandse groep uit eten. We hadden het met elkaar even over hoe we hier kerst zouden gaan vieren. In Oeganda zijn ze een kerstnachtdienst niet gewend. Snap je niet, want de kerken zijn hier ontzettend actief. Er zijn kerken, daar kun je elke dag wel heen gaan. Maar goed een kerstnacht, zoals wij die gewend zijn, kennen ze hier niet. En dat vind ik nou juist het leukste aan kerst! Gezellig in het donker met elkaar kerstliederen zingen, muziek maken, verhalen vertellen en samen bidden. Els vertelde dat ze al jaren geen kerstnacht meer had gevierd en dat het haar ook wel weer eens leuk leek. Tijdens kerst hebben de mensen van het babytehuis geen tijd om naar de kerk te gaan en ook deze dienst schijnt niet zo bijzonder kerstig te zijn. Om kerst dan toch met het kerstgevoel te beginnen besloten we om zelf een kerstnachtdienst te organiseren op de veranda. Alle staf, vrijwilligers en kinderen van beide huizen zijn om half 11 's avonds bij elkaar gekomen op de veranda van n'ainapakin (huis van vrede). We hebben een muziekgroepje gemaakt (iemand op de dwarsfluit, Elsbeth en ik op bugel en trompet en twee gitaristen), liederen uitgezocht, één van de kinderen vertelde het kerstverhaal uit de Bijbel, Theo (broer van Els) vertelde een ander verhaal, de vrijwilligers van de YWAM base zongen allemaal een kerstlied in hun eigen taal en alle Nederlanders speelden en zongen het Ere zij God. Donderdag is er ook een nieuwe baby (James) gekomen van twee dagen oud, voor ons was dit het kerstkindje. Omdat we altijd gewend zijn om voor een nieuw binnengekomen kind te bidden, hebben we dit ook tijdens de dienst gedaan. Zoals het er nu uit ziet is het een gezonde baby. Zo mooi om te zien, want als hier een baby geboren wordt, is hij nog blank. En na een tijdje worden ze steeds donkerder. James is de oudste van een tweeling. Zijn tweelingbroertje is doodgeboren en zijn moeder is na de geboorte doodgebloed. Voor James en zijn vader is dit dus even een crisisopvang, hij kan hier goede melk krijgen en de vader heeft nu even tijd om alles te verwerken. Aan het eind van onze dienst hebben we nog even een soda gedronken en heerlijke kerstkoekjes en chocolaatjes gehad. De koekjes hadden we gebakken met de school en de chocolaatjes waren meegebracht uit Nederland, heerlijk! Alles was rond half één 's nachts afgelopen. Het was heel erg gezellig, maar we waren ook allemaal heel erg moe. We zijn hier gewend om rond half 10 wel te slapen.
Wijtske trof het, want zij mocht gisterochtend om 7 uur al weer beginnen met werken. Alle acht baby’s in bad en de fles geven en negen dreumesen porridge voeren en in de gaten houden. Ze zijn lekker het wereldje aan het verkennen hier en doen alles wat eigenlijk niet mag. Daarnaast hebben we nog vijf kleuters, waar we wat minder werk aan hebben. Vanaf half negen zijn Elsbeth en ik er ook maar uit gegaan en hebben we ze geholpen met het voorbereiden van de lunch en het diner voor zo’n 45 mensen. De helft van het Oegandeze personeel heeft een weekje vrij en de andere helft heeft volgende week vrij. Het is deze weken dus wel lekker hectisch hier. Gelukkig zijn de kinderen van Amun ook heel erg behulpzaam. De jongens helpen met de mannenklusjes, zoals bijvoorbeeld water halen en de meiden helpen met het verzorgen van de kleine kinderen. Ik heb me er over verbaasd hoe dat helpen gaat, ze helpen allemaal erg goed mee zonder dat er ook maar gezeurd wordt.
Aan het eind van de morgen heeft Simon een kalkoen geslacht. Wijtske was zo dapper om hem te assisteren. Simon heeft 'm vermoord en Wijtske moest op z'n poten gaan staan om te voorkomen dat ie ging vluchten. Bijna alle Mzungus waren getuigen van de slachtpartij. Met als gevolg; 's avonds alleen maar kalkoen voor de Oegandezen. Ik vind het toch wel wat fijner als mijn stukje vlees kant en klaar in de winkel ligt en dat ik niet meer kan zien wat het geweest is.
Om een uur of twaalf hadden we een lichte lunch, brood met zelfgemaakte eiersalade. Heerlijk! Daarna gingen Theo en Bernard in de keuken aan de slag om een heerlijke nasi te maken. Samen met Wijtske en Jolanda hebben we geholpen alle groentes te snijden. Rijst met uit Nederland meegebrachte kruiden en heel veel groente, ei en pittige pindasaus. Daarbij nog vier zelfgemaakte salades. Ondertussen werd in de woonkamer een tafel gedekt waar iedereen om heen kon zitten. Tafels en stoelen uit Amun heen en weer rijden en dan gaan bedenken hoe je op z’n gezelligst om de tafel kan zitten. Dat ging natuurlijk weer op z’n Nederlands… Eerst alles klaarzetten, dan een half uur discussiëren en schuiven hoe het anders kan staan en dan toch maar weer zo terug zetten, zoals het eerst stond. Rond half vijf was het wel tijd om te gaan dineren. Iedereen bij elkaar trommelen, liedje zingen en aanvallen maar.
De Oegandezen gingen voor de witte rijst met kalkoen en de Mzungus voor de nasi met pindasaus en salades. Ik was toch ook te nieuwsgierig naar hoe de kalkoen zou smaken, dus ik heb een klein stukje geproefd. Ik moet toegeven, ik had een heerlijk stukje. Wat bij de Oegandezen altijd wel grappig is als ze vlees opscheppen, ze zoeken precies dat stukje, waar ze zin in hebben. De linkerpoot, de rechtervleugel, een nek, enz. Ik weet niet wat ik heb gehad. Ik ben in de leer, maar ik kan het in de pan nog niet allemaal onderscheiden.
Als toetje hadden we cupjes verschillende smaken ijs. Ik bofte want er zat ook chocolade ijs tussen, hmm!
Na dit heerlijke diner vertelde Esther nog een heel mooi verhaal. Het was muisstil en iedereen zat met open mond te luisteren, echt goed als je dat voor elkaar krijgt.
Bijna alles wat ik zit te typen gaat over eten. Je zou het misschien niet denken, maar ook hier in Oeganda is kerst gezellig met familie bij elkaar zijn, lekkere dingen maken en eten. De nadruk ligt hier alleen niet op het vele eten, maar op dat je het met elkaar doet en dat het gezellig is. Dus in een klein half uurtje was alles weer schoon en aan de kant. ’s Avonds hebben we met de oudere kinderen de kerstuitzending van Dr. Quinn gekeken met een soda en een chocolaatje.
Ow ja en nu ben ik nog iets vergeten… Denk je dat als je met kerst in Afrika zit in plaats van sneeuw heel erg mooi weer hebt… is het de hele dag bewolkt en regenachtig. Heel vreemd, want zo’n dag hebben we hier nog niet eerder gehad. Waarschijnlijk zijn we te jaloers op de witte kerst bij jullie geweest.
Morgen komt Andries hier en maandag gaan we met z’n vieren op safari! Spannend, slapen in een tentje tussen de wilde dieren.
Als het allemaal goed gaat zetten we in het nieuwe jaar een safari-verhaal op de site!
Een goede jaarwisseling!
Voor hele gezellige foto's kun je kijken op www.picasaweb.google.com/amecet.uganda
heel veel liefs Joke
donderdag 24 december 2009
Merry Christmas!!!
Voor iedereen een warme kerstgroet vanuit Oeganda!
MERRY CHRISTMAS
AND
A HAPPY NEW YEAR!!!
liefs Elsbeth, Wijtske en Joke
woensdag 23 december 2009
Bijna kerst in warm Uganda
Christmas Gifts
Vorige week donderdag zijn we samen met Elias naar verschillende villages geweest om de ‘kerstpakketten’ te bezorgen. Het pakket bestaat voornamelijk uit praktische dingen, zoals; bonen, zout, rijst, suiker, muskietennet, posho, bodylotion, olie, kleurboek + kleurpotloden, snoepjes en ballonnen, brood, zeep en een teiltje. Ook kregen ze 6000 USH, om vlees te kopen voor christmas. In totaal zijn er ongeveer 50 gezinnen verblijd met een kerstpakket. We kwamen echt in de middle of nowhere, onze 4x4 auto was geen overbodige luxe! De mensen wonen als familie bij elkaar. Per familie hebben ze een aantal hutjes (slaaphut, kookhut, enz.) met daar omheen een stuk land. Een eind verder op woont weer een andere familie. Van dorpjes kun je dus bijna niet spreken.
Jammer genoeg waren niet alle kinderen thuis.. Als eerste stond Martha op de lijst. Elias ging eerst even polshoogte nemen, maar helaas.. Er was niemand! Wel stond er een raam open.. Dus hier hebben we maar gebruik van gemaakt. Van de 5 kinderen die we gingen bezoeken, waren er maar 3 daadwerkelijk thuis. Bij de een hebben we het aan een zus gegeven en bij de ander dus door het raam.
De rest was gelukkig thuis! De families waren erg gastvrij, de stoelen werden gelijk klaargezet! Bij elk gezin vroeg Elias hoe het met het kind ging en hij verwerkte dit in de administratie. Bij elk bezoek wordt namelijk iets opgeschreven, zodat ze het kind in de gaten kunnen houden. De cadeaus vielen in goede aarde en ze waren erg dankbaar!
Christmasmeeting op de YWAM-base
Vorige week vrijdag zijn we met heel Amecet (er bleven 2 baby’s + begeleidster thuis, verder werd iedereen in de auto’s gepropt!) naar de YWAM-base geweest. Er werd een christmasmeeting georganiseerd voor iedereen die bij YWAM werkt (YWAM-staff, Amecet N’Ainapakin, Amecet Amun, personeel van de Harmony-school, etc..). In het begin moest iedereen zichzelf even voorstellen, daarna hield Steve (’baas’ van YWAM Soroti) een praatje. De kinderen van Amecet Amun hebben een lied gezongen en daarna hebben de Tonga-boys hun dans laten zien. Nadat iedereen elkaar een ‘merry christmas’ had toegewenst, was er een gezamenlijke maaltijd. Na het eten ging iedereen weer naar huis.
Opening HIV-kliniek
Afgelopen weekend zijn Theo (Els haar broer), Bernard en zijn zoon Berre gearriveerd. Zij zijn speciaal gekomen voor de opening van de kiniek. Theo was ’guest of honour’. De kliniek is namelijk geschonken door ‘Stichting de Figurant’ uit Goes maar, ook jullie hebben een bijdrage geleverd aan de inrichting. De verf, bankjes in de wachtkamer en de kralentafel zijn gefinancierd met ons ingezamelde geld. De openingsceremonie bestond uit heel veel speeches, zang en dans door de kinderen van Amun, soda drinken en samozas eten, ‘het lint doorknipmoment’ en het bekijken van het gebouw!
Andere wetenswaardigheden
Er zijn weer 2 nieuwe kinderen (tweeling, jongen en een meisje) gekomen. De politie bracht ze afgelopen maandag. De kinderen zijn zondag bij de politie gebracht door een crazy moeder. Nadat ze de kinderen bij de politie achter heeft gelaten, is ze weggelopen. De politie is nog op zoek naar de moeder, maar de kinderen zijn nu veilig in Amecet. De kinderen zijn ongeveer 1,5 jaar (tenminste dat is wat we denken..), en zijn ook weer echte schatjes!
Vandaag hebben we koekjes gebakken met de zomerschool! Hebben uiteraard al een aantal geproefd, maar de rest bewaren we voor de kerstdagen.. Vanaf vandaag hebben we anderhalve week ‘vakantie‘! Volgende week staat de safari op de planning, hier hebben we alle drie vet veel zin in!
Voor visuele ondersteuning check:
www.picasaweb.google.com/amecet.uganda
Vorige week donderdag zijn we samen met Elias naar verschillende villages geweest om de ‘kerstpakketten’ te bezorgen. Het pakket bestaat voornamelijk uit praktische dingen, zoals; bonen, zout, rijst, suiker, muskietennet, posho, bodylotion, olie, kleurboek + kleurpotloden, snoepjes en ballonnen, brood, zeep en een teiltje. Ook kregen ze 6000 USH, om vlees te kopen voor christmas. In totaal zijn er ongeveer 50 gezinnen verblijd met een kerstpakket. We kwamen echt in de middle of nowhere, onze 4x4 auto was geen overbodige luxe! De mensen wonen als familie bij elkaar. Per familie hebben ze een aantal hutjes (slaaphut, kookhut, enz.) met daar omheen een stuk land. Een eind verder op woont weer een andere familie. Van dorpjes kun je dus bijna niet spreken.
Jammer genoeg waren niet alle kinderen thuis.. Als eerste stond Martha op de lijst. Elias ging eerst even polshoogte nemen, maar helaas.. Er was niemand! Wel stond er een raam open.. Dus hier hebben we maar gebruik van gemaakt. Van de 5 kinderen die we gingen bezoeken, waren er maar 3 daadwerkelijk thuis. Bij de een hebben we het aan een zus gegeven en bij de ander dus door het raam.
De rest was gelukkig thuis! De families waren erg gastvrij, de stoelen werden gelijk klaargezet! Bij elk gezin vroeg Elias hoe het met het kind ging en hij verwerkte dit in de administratie. Bij elk bezoek wordt namelijk iets opgeschreven, zodat ze het kind in de gaten kunnen houden. De cadeaus vielen in goede aarde en ze waren erg dankbaar!
Christmasmeeting op de YWAM-base
Vorige week vrijdag zijn we met heel Amecet (er bleven 2 baby’s + begeleidster thuis, verder werd iedereen in de auto’s gepropt!) naar de YWAM-base geweest. Er werd een christmasmeeting georganiseerd voor iedereen die bij YWAM werkt (YWAM-staff, Amecet N’Ainapakin, Amecet Amun, personeel van de Harmony-school, etc..). In het begin moest iedereen zichzelf even voorstellen, daarna hield Steve (’baas’ van YWAM Soroti) een praatje. De kinderen van Amecet Amun hebben een lied gezongen en daarna hebben de Tonga-boys hun dans laten zien. Nadat iedereen elkaar een ‘merry christmas’ had toegewenst, was er een gezamenlijke maaltijd. Na het eten ging iedereen weer naar huis.
Opening HIV-kliniek
Afgelopen weekend zijn Theo (Els haar broer), Bernard en zijn zoon Berre gearriveerd. Zij zijn speciaal gekomen voor de opening van de kiniek. Theo was ’guest of honour’. De kliniek is namelijk geschonken door ‘Stichting de Figurant’ uit Goes maar, ook jullie hebben een bijdrage geleverd aan de inrichting. De verf, bankjes in de wachtkamer en de kralentafel zijn gefinancierd met ons ingezamelde geld. De openingsceremonie bestond uit heel veel speeches, zang en dans door de kinderen van Amun, soda drinken en samozas eten, ‘het lint doorknipmoment’ en het bekijken van het gebouw!
Andere wetenswaardigheden
Er zijn weer 2 nieuwe kinderen (tweeling, jongen en een meisje) gekomen. De politie bracht ze afgelopen maandag. De kinderen zijn zondag bij de politie gebracht door een crazy moeder. Nadat ze de kinderen bij de politie achter heeft gelaten, is ze weggelopen. De politie is nog op zoek naar de moeder, maar de kinderen zijn nu veilig in Amecet. De kinderen zijn ongeveer 1,5 jaar (tenminste dat is wat we denken..), en zijn ook weer echte schatjes!
Vandaag hebben we koekjes gebakken met de zomerschool! Hebben uiteraard al een aantal geproefd, maar de rest bewaren we voor de kerstdagen.. Vanaf vandaag hebben we anderhalve week ‘vakantie‘! Volgende week staat de safari op de planning, hier hebben we alle drie vet veel zin in!
Voor visuele ondersteuning check:
www.picasaweb.google.com/amecet.uganda
Liefs, Wijtske
woensdag 16 december 2009
Veel knuffels en lieve woordjes
Hoogste tijd om onze site weer eens een update te geven. Genoeg te vertellen want vorige en deze week is er van alles gebeurd.
Zaterdagmiddag kwam een jonge vrouw met kind naar Amecet n‘ainapakin. Het jongetje zag er gezond uit. Haar vraag was of wij het kind voor een maand wilden opvangen, zij had een baan en kon daarom de komende weken niet voor hem zorgen. Els heeft haar duidelijk gemaakt dat ze dit kind niet aan kon nemen. Ten eerste omdat de vrouw geen papieren had en ten tweede omdat ze bang was dat de vrouw niet meer terug zou komen. Als zij verdwijnt heeft het jongetje helemaal niemand meer. Het verhaal van de vrouw klopte ook niet helemaal. Ze vertelde dat het niet haar baby was maar ze wilde er wel voor zorgen. Het komt wel vaker voor dat jonge vrouwen niet voor hun moederschap uit durven te komen. Teveel twijfel en onduidelijkheid.. uiteindelijk hebben ze haar weggestuurd. Die avond stonden we op het punt om uit eten te gaan toen we de vrouw weer voor de poort heen en weer zagen lopen. In het restaurant aangekomen ging nog geen 10 minuten later de telefoon. Hét jongetje was achter de poort van Amecet Amun achtergelaten! Helaas was de vrouw al verdwenen toen ze het jongetje ontdekten. Sinds zaterdagavond is Raymond in Amecet. De eerste dagen is hij bij ons door het leven gegaan als Don. We dachten zijn naam te weten maar gister bleek het toch anders te zijn. Hij schijnt rond de 9 maanden te zijn en huilt veel, vooral wanneer hij alleen is of in bed ligt. Nu, een aantal dagen later kan ik zeggen dat het al een stuk beter met hem gaat. Hij begint te lachen en kruipt door het hele huis iedereen achterna. Vandaag kregen we het bericht dat de jonge vrouw, die wel zijn moeder blijkt te zijn, is opgepakt. Ze is twintig jaar en heeft nog een oudere zoon. Voor haar ziet de toekomst er niet rooskleurig uit, er staat een hoge straf op het te vondeling leggen van een kind. Voor Raymond is de toekomst ook onzeker. Zijn vader wilde niet een tweede kind en toont tot nu toe daarom ook geen belangstelling.
Gister (dinsdag) is er een nieuw meisje gekomen. Haar naam is Irene en ze is 6 jaar oud. Zou je niet zeggen want ze is heel klein, dun en weegt maar 10 kilo. Een mooi meisje die meteen heel open was naar de aunties (tantes). Irene is HIV positief en heeft een zwakke gezondheid. We hopen dat de medicijnen haar snel sterker zullen maken.
Ester en Betty hebben sinds vorige week hun intrek gedaan in Amun. Ester is een vrij pittige tante die zich makkelijk tussen de andere kinderen mengt. Betty is het stille meisje en heeft gehoorproblemen die haar waarschijnlijk belemmeren in haar sociale contacten. Je moet duidelijk (luid) tegen haar praten. Gelukkig zijn er een aantal meiden van Amun die zich om haar bekommeren.
Judith, de baby in de couveuse, maakte tot kort veel progressie. Helaas is er deze week malaria bij haar geconstateerd. Er is hier wel een behandeling voor maar een van de bijwerkingen van malaria is diaree en dat kunnen kleine kinderen er niet goed bij hebben. Ze drogen snel uit. Gelukkig zag ze er vandaag iets beter en actiever uit. Ze voeden haar via een sonde en als ze genoeg energie heeft krijgt ze de fles.
Baby Christine is afgelopen week ook voor een malariatest geweest (omdat ze diaree had). Deze was, aan de ene kant gelukkig, negatief. Aan de andere kant moeilijk want ze zag er helemaal niet goed uit maandag en dinsdag. De dokter heeft nu een infuus aangelegd waarmee ze extra vocht krijgt toegediend. Ik heb vanavond in haar bedje gekeken en ze ligt inmiddels weer graaiend met haar handjes te zoeken naar een fles.
Patrick voelt zich steeds meer thuis in n’ainapakin. Hij begint zijn ‘streekjes’ te krijgen en lacht veel. Naast momenten van lachen zijn er ook momenten van tranen. Soms omdat het niet naar zijn zin gaat maar ook stille traantjes. Niemand weet dan wat er in hem om gaat. Veel knuffels en lieve woordjes verzachten deze momenten een beetje hoop ik.
De vakantieschool gaat nog steeds leuk. Deze week hebben we zelfs drie stagiaires onder onze hoede gekregen. Het zijn drie mannen afkomstig van de ‘base’ van YWAM. Zij komen drie dagen in de week ons assisteren. Vandaag hebben ze het creatieve/sportuurtje georganiseerd. Hilarisch uurtje was dit, ze gingen ons een dans aanleren. Een van de mannen is afkomstig van het eiland Tonga. De Tongadans stond dan ook op het programma. Foto’s zeggen meer dan woorden. Kijk daarom op www.picasaweb.google.com/amecet.uganda
Het schilderen in de kinderkliniek schiet op. We zijn de hele week alle middagen fanatiek bezig geweest. Onder toeziend oog van verschillende Ugandese bouwvakkers hebben we een vrolijke wachtkamer gecreëerd. Vrijdag gaan we voor de ‘finishing touch’!
Morgen (donderdag) hebben we geen vakantieschool. We gaan met Elias ‘jullie’ kerstpakketten naar een aantal villages brengen! We zijn helemaal enthousiast en berichten jullie deze week met meer verhalen en foto’s!
Liefs Elsbeth
Gister (dinsdag) is er een nieuw meisje gekomen. Haar naam is Irene en ze is 6 jaar oud. Zou je niet zeggen want ze is heel klein, dun en weegt maar 10 kilo. Een mooi meisje die meteen heel open was naar de aunties (tantes). Irene is HIV positief en heeft een zwakke gezondheid. We hopen dat de medicijnen haar snel sterker zullen maken.
Ester en Betty hebben sinds vorige week hun intrek gedaan in Amun. Ester is een vrij pittige tante die zich makkelijk tussen de andere kinderen mengt. Betty is het stille meisje en heeft gehoorproblemen die haar waarschijnlijk belemmeren in haar sociale contacten. Je moet duidelijk (luid) tegen haar praten. Gelukkig zijn er een aantal meiden van Amun die zich om haar bekommeren.
Judith, de baby in de couveuse, maakte tot kort veel progressie. Helaas is er deze week malaria bij haar geconstateerd. Er is hier wel een behandeling voor maar een van de bijwerkingen van malaria is diaree en dat kunnen kleine kinderen er niet goed bij hebben. Ze drogen snel uit. Gelukkig zag ze er vandaag iets beter en actiever uit. Ze voeden haar via een sonde en als ze genoeg energie heeft krijgt ze de fles.
Baby Christine is afgelopen week ook voor een malariatest geweest (omdat ze diaree had). Deze was, aan de ene kant gelukkig, negatief. Aan de andere kant moeilijk want ze zag er helemaal niet goed uit maandag en dinsdag. De dokter heeft nu een infuus aangelegd waarmee ze extra vocht krijgt toegediend. Ik heb vanavond in haar bedje gekeken en ze ligt inmiddels weer graaiend met haar handjes te zoeken naar een fles.
Patrick voelt zich steeds meer thuis in n’ainapakin. Hij begint zijn ‘streekjes’ te krijgen en lacht veel. Naast momenten van lachen zijn er ook momenten van tranen. Soms omdat het niet naar zijn zin gaat maar ook stille traantjes. Niemand weet dan wat er in hem om gaat. Veel knuffels en lieve woordjes verzachten deze momenten een beetje hoop ik.
De vakantieschool gaat nog steeds leuk. Deze week hebben we zelfs drie stagiaires onder onze hoede gekregen. Het zijn drie mannen afkomstig van de ‘base’ van YWAM. Zij komen drie dagen in de week ons assisteren. Vandaag hebben ze het creatieve/sportuurtje georganiseerd. Hilarisch uurtje was dit, ze gingen ons een dans aanleren. Een van de mannen is afkomstig van het eiland Tonga. De Tongadans stond dan ook op het programma. Foto’s zeggen meer dan woorden. Kijk daarom op www.picasaweb.google.com/amecet.uganda
Het schilderen in de kinderkliniek schiet op. We zijn de hele week alle middagen fanatiek bezig geweest. Onder toeziend oog van verschillende Ugandese bouwvakkers hebben we een vrolijke wachtkamer gecreëerd. Vrijdag gaan we voor de ‘finishing touch’!
Morgen (donderdag) hebben we geen vakantieschool. We gaan met Elias ‘jullie’ kerstpakketten naar een aantal villages brengen! We zijn helemaal enthousiast en berichten jullie deze week met meer verhalen en foto’s!
Liefs Elsbeth
zaterdag 5 december 2009
Bestemming bereikt!
Spetterend nieuws vanuit Soroti! Er is een bestemming vastgelegd voor het ingezamelde geld! Met het bedrag dat inmiddels al de 10.000 euro heeft overschreden zullen onder andere de kerstpakketten worden gefinancierd. Deze pakketten worden samengesteld voor families van kinderen die in Amecet zijn geweest. De inhoud bestaat uit voedsel, dekens, zeep, suiker en andere praktische dingen. Als het goed is wordt er volgende week gestart met inkopen doen en mogen wij helpen met inpakken. Vanzelfsprekend gaan we ook mee als de pakketten worden rondgebracht. Maar dit is nog niet alles. De tienduizend euro, 27,5 miljoen Ugandese Shilling, is goed voor een tweede doel! Met het ingezamelde geld kunnen we een bijdrage leveren aan de bouw van de nieuwe kinderkliniek in Soroti. Het gebouw is bijna klaar maar de inrichting ontbreekt nog. Het idee is om de inrichting van de wachtkamer te sponsoren. Jullie worden op de hoogte gehouden! De opening is namelijk zeer binnenkort, halverwege december!
woensdag 2 december 2009
Sportdag en school op Amun
Het is weer hoog tijd voor een nieuw verhaal. In het babytehuis is het inmiddels al weer redelijk druk. We hebben nu in totaal 18 kinderen in Amecet. Er zijn vorige week weer een aantal kinderen bij gekomen.
Judith, een prematuur baby, zij ligt hier in de couveuse. Christien, een kleine baby, waarvan de moeder vlak is overleden. Hellen is een oudere baby, zij kwam hier heel erg ondervoed binnen. Haar hele lichaam is opgezwollen, waardoor haar vel is gesprongen. We proberen haar hier weer een beetje aan te sterken, maar ze spuugt telkens alles weer uit wat ze binnen krijgt. Op dit moment krijgt ze sondevoeding, waardoor het ietsje beter met haar gaat. Betty is een meisje van 14 jaar. Ze is afgelopen jaar heel erg ziek geweest en is daardoor een jaar niet naar school geweest. Ze wilde zelf heel graag naar Amecet komen. Ze hopen dat ze hier door de juiste medicijnen en voeding minder vaak ziek zal zijn en dan weer naar school kan. Esther is ook een meisje van 14 jaar, waarvan beide ouders zijn overleden. Ze leefde in de village bij haar oom, maar haar oom zag haar meer als goedkope werkster. Ze ging naar school, maar moest daarnaast nog te veel werk doen. Dit was niet goed voor haar gezondheid. Amecet hield haar al in de gaten en had de oom al een paar keer gewaarschuwd en laten weten dat ze hier ook mocht komen. Nu is ze tijdelijk in Amecet en gaat later naar Amun.
Met Patrick gaat het stukken beter. Zijn wonden helen, hij eet goed en zo nu en dan kunnen we een lach op zijn gezicht te voorschijn toveren. Hij wil heel graag bij iemand zitten en laat steeds meer van zich horen. We waren er verbaasd over toen hij de tweede dag al weer naar zijn vader vroeg, hij wilde weer naar hem toe…
Vanaf deze week werken we alleen in de weekenden in Amecet en hebben we door de week de vakantieschool op Amun. Het schooljaar is hier vorige week afgelopen en de kinderen hebben nu twee maanden vakantie.
Sportdag
Afgelopen vrijdag was het dus de laatste schooldag van dit schooljaar. In Nederland zijn we gewend om er een hele feestelijke dag van te maken, maar hier doen de leraren het liefste niks. De kinderen zitten een hele dag in de schoolbank en aan het einde van de morgen worden de rapporten uitgedeeld. Arja vond dit zo sneu voor de kinderen, dat ze dit jaar aan ons heeft gevraagd om een spelochtend te organiseren. Wij waren meteen enthousiast, leuke uitdaging om hier een sportdag te organiseren. Een uitdaging was het ook zeker, want een spellencircuit zijn ze hier helemaal niet gewend. We hebben alle spelregels uitgeschreven, scorekaarten gemaakt, groepen ingedeeld door middel van gekleurde dierenkaartjes, enz. Donderdagmiddag zijn we naar de school gegaan om de leraren het hele circuit uit te leggen. Alles er aan gedaan om het zo duidelijk mogelijk te maken. Gelukkig waren de leraren enthousiast. En nu was het hopen dat alles zo ging verlopen, zoals we uitgedacht hadden! Teacher Alice gaf eerst aan alle kinderen een bibleclass. Daarna hebben we de kinderen ingedeeld in groepjes en konden de spellen van start gaan. We hadden een circuit van acht spellen, welke elk tien minuten werden gespeeld. Rennen, water gooien, zaklopen, kruiwagenrace, touwtrekken, balgooien, kat en muisspel en flesjevoetbal. De kinderen en de leerkrachten hadden erg veel lol en waren super fanatiek. En wij konden rustig genieten en de tijd bewaken, want alles verliep hartstikke prima!
Vakantieschool
We hebben nu inmiddels drie dagen vakantieschool achter de rug. En ook deze dagen verliepen hartstikke prima. Vorige week keken we er nog een klein beetje tegen aan, omdat we niet zo goed wisten wat we moesten verwachten. We wisten niet precies hoeveel kinderen er zouden komen en wat de niveaus van de kinderen waren. Zelf wilden we er wel een leuke vakantieschool van maken, maar het is ook de bedoeling dat de kinderen wat gaan leren. Maandag hebben we eerst maar een soort introductiedag gehad. We hebben de kinderen geobserveerd tijdens het lezen, beetje groepjes proberen te maken en we hebben spelletjes gedaan om te kijken hoe goed de kinderen zijn in de tafels van vermenigvuldiging. We hebben een soort kleutergroepje van 3 kinderen en we hebben een beginnend leesgroepje. De rest kan al wel redelijk goed lezen. De tafels van vermenigvuldiging vinden ze allemaal nog best wel moeilijk. Ook is er een jongen die volgend jaar naar P6 (ongeveer groep 7/8) nog een keer over moet doen, maar die nog heel veel moeite heeft met spelling, lezen en tafels. Wij proberen hem tijdens deze vakantieschool zoveel mogelijk bij te brengen, zodat hij alsnog naar P7 kan. Twee kinderen kunnen bijna geen Engels, dat is nog best lastig, maar gelukkig helpen de andere kinderen goed mee.
We hebben voor elke dag een redelijk vast programma van half negen tot half één. Eerst bibleclass, daarna een half uurtje tafels, dan een half uurtje lezen en dan is het tijd voor een break. Na de break nog een half uurtje lezen/spelling en daarna nog een spel of iets creatiefs.
Het is voor ons en voor de kinderen nog een beetje wennen, maar vooral tijdens het laatste uurtje hebben we veel plezier. Ze zijn hier erg competitiegericht, maar kunnen daarnaast ook heel veel lol hebben tijdens een spel.
Rots
In de eerste week hebben we de kleine rots van Soroti beklommen, maar afgelopen zaterdag hebben we de grote rots beklommen. Hoewel de Nederlanders hier het ons af hadden geraden, hebben we hem toch beklommen. Het schijnt dat het in de tijd van de rebellen nog wel gevaarlijk was om de rots te beklimmen, omdat soldaten de rots bewaken. De soldaten bewaken twee hele grote watertanken die boven op de rots staan. Halverwege werden we ingehaald door een soldaat, die ons graag de weg naar boven wilde wijzen. Het was een aardige man en helemaal niet gevaarlijk. Boven op de rots konden we over de hele stad kijken!
Wereldaidsdag
Op 1 december wordt jaarlijks de wereldaidsdag gehouden. Hier in Amecet zijn ze gewend om de overleden kinderen van het afgelopen jaar te herdenken, door middel van het aansteken van een kaars en het vertellen van hun levensverhaal. Na de herdenking wordt het leven van alle andere kinderen gevierd met muziek, taart en een soda (frisdrank).
Ik vond het heel bijzonder om dit mee te maken. Het is een speciaal moment om zo met alle kinderen en medewerkers dit te herdenken en vooral te vieren. Want als Amecet, Amun, de vrijwilligers en de sponsoren er niet geweest waren, hadden we voor veel kinderen dit leven niet kunnen vieren. Els bedankte daarom ook nog even speciaal alle sponsoren.
Judith, een prematuur baby, zij ligt hier in de couveuse. Christien, een kleine baby, waarvan de moeder vlak is overleden. Hellen is een oudere baby, zij kwam hier heel erg ondervoed binnen. Haar hele lichaam is opgezwollen, waardoor haar vel is gesprongen. We proberen haar hier weer een beetje aan te sterken, maar ze spuugt telkens alles weer uit wat ze binnen krijgt. Op dit moment krijgt ze sondevoeding, waardoor het ietsje beter met haar gaat. Betty is een meisje van 14 jaar. Ze is afgelopen jaar heel erg ziek geweest en is daardoor een jaar niet naar school geweest. Ze wilde zelf heel graag naar Amecet komen. Ze hopen dat ze hier door de juiste medicijnen en voeding minder vaak ziek zal zijn en dan weer naar school kan. Esther is ook een meisje van 14 jaar, waarvan beide ouders zijn overleden. Ze leefde in de village bij haar oom, maar haar oom zag haar meer als goedkope werkster. Ze ging naar school, maar moest daarnaast nog te veel werk doen. Dit was niet goed voor haar gezondheid. Amecet hield haar al in de gaten en had de oom al een paar keer gewaarschuwd en laten weten dat ze hier ook mocht komen. Nu is ze tijdelijk in Amecet en gaat later naar Amun.
Met Patrick gaat het stukken beter. Zijn wonden helen, hij eet goed en zo nu en dan kunnen we een lach op zijn gezicht te voorschijn toveren. Hij wil heel graag bij iemand zitten en laat steeds meer van zich horen. We waren er verbaasd over toen hij de tweede dag al weer naar zijn vader vroeg, hij wilde weer naar hem toe…
Vanaf deze week werken we alleen in de weekenden in Amecet en hebben we door de week de vakantieschool op Amun. Het schooljaar is hier vorige week afgelopen en de kinderen hebben nu twee maanden vakantie.
Sportdag
Afgelopen vrijdag was het dus de laatste schooldag van dit schooljaar. In Nederland zijn we gewend om er een hele feestelijke dag van te maken, maar hier doen de leraren het liefste niks. De kinderen zitten een hele dag in de schoolbank en aan het einde van de morgen worden de rapporten uitgedeeld. Arja vond dit zo sneu voor de kinderen, dat ze dit jaar aan ons heeft gevraagd om een spelochtend te organiseren. Wij waren meteen enthousiast, leuke uitdaging om hier een sportdag te organiseren. Een uitdaging was het ook zeker, want een spellencircuit zijn ze hier helemaal niet gewend. We hebben alle spelregels uitgeschreven, scorekaarten gemaakt, groepen ingedeeld door middel van gekleurde dierenkaartjes, enz. Donderdagmiddag zijn we naar de school gegaan om de leraren het hele circuit uit te leggen. Alles er aan gedaan om het zo duidelijk mogelijk te maken. Gelukkig waren de leraren enthousiast. En nu was het hopen dat alles zo ging verlopen, zoals we uitgedacht hadden! Teacher Alice gaf eerst aan alle kinderen een bibleclass. Daarna hebben we de kinderen ingedeeld in groepjes en konden de spellen van start gaan. We hadden een circuit van acht spellen, welke elk tien minuten werden gespeeld. Rennen, water gooien, zaklopen, kruiwagenrace, touwtrekken, balgooien, kat en muisspel en flesjevoetbal. De kinderen en de leerkrachten hadden erg veel lol en waren super fanatiek. En wij konden rustig genieten en de tijd bewaken, want alles verliep hartstikke prima!
Vakantieschool
We hebben nu inmiddels drie dagen vakantieschool achter de rug. En ook deze dagen verliepen hartstikke prima. Vorige week keken we er nog een klein beetje tegen aan, omdat we niet zo goed wisten wat we moesten verwachten. We wisten niet precies hoeveel kinderen er zouden komen en wat de niveaus van de kinderen waren. Zelf wilden we er wel een leuke vakantieschool van maken, maar het is ook de bedoeling dat de kinderen wat gaan leren. Maandag hebben we eerst maar een soort introductiedag gehad. We hebben de kinderen geobserveerd tijdens het lezen, beetje groepjes proberen te maken en we hebben spelletjes gedaan om te kijken hoe goed de kinderen zijn in de tafels van vermenigvuldiging. We hebben een soort kleutergroepje van 3 kinderen en we hebben een beginnend leesgroepje. De rest kan al wel redelijk goed lezen. De tafels van vermenigvuldiging vinden ze allemaal nog best wel moeilijk. Ook is er een jongen die volgend jaar naar P6 (ongeveer groep 7/8) nog een keer over moet doen, maar die nog heel veel moeite heeft met spelling, lezen en tafels. Wij proberen hem tijdens deze vakantieschool zoveel mogelijk bij te brengen, zodat hij alsnog naar P7 kan. Twee kinderen kunnen bijna geen Engels, dat is nog best lastig, maar gelukkig helpen de andere kinderen goed mee.
We hebben voor elke dag een redelijk vast programma van half negen tot half één. Eerst bibleclass, daarna een half uurtje tafels, dan een half uurtje lezen en dan is het tijd voor een break. Na de break nog een half uurtje lezen/spelling en daarna nog een spel of iets creatiefs.
Het is voor ons en voor de kinderen nog een beetje wennen, maar vooral tijdens het laatste uurtje hebben we veel plezier. Ze zijn hier erg competitiegericht, maar kunnen daarnaast ook heel veel lol hebben tijdens een spel.
Rots
In de eerste week hebben we de kleine rots van Soroti beklommen, maar afgelopen zaterdag hebben we de grote rots beklommen. Hoewel de Nederlanders hier het ons af hadden geraden, hebben we hem toch beklommen. Het schijnt dat het in de tijd van de rebellen nog wel gevaarlijk was om de rots te beklimmen, omdat soldaten de rots bewaken. De soldaten bewaken twee hele grote watertanken die boven op de rots staan. Halverwege werden we ingehaald door een soldaat, die ons graag de weg naar boven wilde wijzen. Het was een aardige man en helemaal niet gevaarlijk. Boven op de rots konden we over de hele stad kijken!
Wereldaidsdag
Op 1 december wordt jaarlijks de wereldaidsdag gehouden. Hier in Amecet zijn ze gewend om de overleden kinderen van het afgelopen jaar te herdenken, door middel van het aansteken van een kaars en het vertellen van hun levensverhaal. Na de herdenking wordt het leven van alle andere kinderen gevierd met muziek, taart en een soda (frisdrank).
Ik vond het heel bijzonder om dit mee te maken. Het is een speciaal moment om zo met alle kinderen en medewerkers dit te herdenken en vooral te vieren. Want als Amecet, Amun, de vrijwilligers en de sponsoren er niet geweest waren, hadden we voor veel kinderen dit leven niet kunnen vieren. Els bedankte daarom ook nog even speciaal alle sponsoren.
Helpende Hollander
Donderdag 3 december om 17.10 uur komt Els met Amecet in het programma Nederland helpt. Misschien vinden jullie het leuk om te kijken!
Voor foto's kun je kijken op www.picasaweb.google.com/amecet.uganda
veel liefs, Joke
vrijdag 27 november 2009
Mbale en Sipi Falls
Eindelijk hadden we dan ons vrije weekje! Maandagochtend zijn we rond half 8 vertrokken met de bus naar Mbale. Ons reisgezelschap bestond uit: Stephanie (Duitse verpleegkundige) en haar adoptiedochtertje Alibina en wij drieën. Aangekomen in Mbale hebben we de fietstaxi naar het Mount Elgon hotel genomen. Stephanie ging eerst haar driverslicense nog ophalen, wij gingen alvast richting het zwembad. Het zwembad was in één woord: heerlijk! Echt zo lekker.. Almost ‘n privé-zwembad, relaxte ligstoelen, ’n warme douche, een wc die uit zichzelf doorspoelt.. Geweldig genoten! Helaas waren de weergoden ons iets minder gezind, het begon namelijk behoorlijk bewolkt te worden. Nadat het dan toch echt begon te regenen besloten we richting het centrum te gaan. We hebben even op de markt gekeken, heerlijk gegeten in ’n Indisch restaurant en toen heeft Stephanie ons naar de matatu (taxi) gebracht. Helaas achtte Elsbeth het nodig om haar complete Indische schotel aan de wc te schenken. We hebben nog even op het punt gestaan om toch maar weer naar huis te gaan maar uiteindelijk hebben we besloten om toch maar naar de Sipi’s te gaan! De matatu is na een paar keer een valse start te hebben gemaakt toch vertrokken. Joke en ik met twee andere Ugandezen op de achterbank gepropt en ook Elsbeth had meerdere bankgenoten. Maar dat is heel gebruikelijk hier.
In de Sipi’s aangekomen werden we gewoon opgewacht door 2 personeelsleden (John, ’n erg geinig kereltje, en Fred, de gids voor de hiketocht van de volgende dag) van de Crow‘s Nest! Hadden we zeker niet verwacht. Hij wist zelfs de achternaam van Elsbeth nog! We kregen een erg mooie cabine toegewezen. Behoorlijk primitief, maar met een übermooi uitzicht! Echt fantastisch. Fred (medewerker van de Crow’s Nest) gaf ons even wat praktische tips en hij heeft ook even een extra matras gefixt. Elsbeth is daarna gelijk naar bed gegaan maar Joke en ik hebben nog even wat gegeten. Het werd rond 7 uur al pikkedonker en aangezien er geen elektriciteit in onze cabine was kregen we een olielamp mee naar boven. Nadat we een goede nachtrust hadden gehad, zaten we om 6 uur ’s ochtends al te genieten van de zonsopgang. Mooi! Daarna zijn we naar beneden gegaan voor een ontbijtje (hadden we de avond daarvoor al besteld, maar het ging weer op z’n Afrikaans). Rond een uurtje of 8 arriveerde Fred en kon onze hiketocht beginnen. Elsbeth was gelukkig weer wat opgeknapt en ook zij durfde het aan. Aangezien we alle 3 watervallen van dichtbij wilden aanschouwen hadden we besloten voor de lange hike te gaan. We kregen een stok mee (welke in het geheel niet overbodig was!) en een lunchpakket. De tocht kon beginnen.. In een vrij rap tempo (Fred had de sokken er behoorlijk in!) naderden we de eerste mountain. Op de foto’s is het misschien een heuveltje, maar het voelde als de Mount Everest.. Maar bij het naderen van de eerste waterval vonden we het alle drie al meer dan de moeite waard! Onderweg kwamen we van alles tegen.. Echt overal kwamen Afrikanen uit de bosjes.. Niet te geloven, ze wonen echt in the middle of nowhere! Na 2 watervallen begon de vermoeidheid redelijk toe te slaan, dus Fred was genoodzaakt z’n tempo enigszins te vertragen. Nadat we de laatste view hadden gehad gingen we weer richting Crow’s Nest. Gosh, we hebben een aantal keren gedacht dat het onze laatste meters zouden zijn, maar we hebben het gered!
In het Crow’s Nest aangekomen werd het tijd voor een drankje. Na een half uur te hebben gezeten stond er weer een beste klim op ons te wachten. Voor een (warme!)douche moesten we toch echt naar boven.. Tussen 5-8 bestond er namelijk de mogelijkheid om warm te douchen (bovenop de berg stond een vat waar water in werd verwarmd). Heerlijk! Helaas deden ze niet aan room(cabine)service dus we moesten weer naar beneden voor het diner. Inmiddels was het begonnen te regenen. Dit creëerde samen met de zon een prachtige regenboog! Fantastisch mooi. Hebben geprobeerd om er foto’s van te maken, maar in werkelijkheid was het 10.000x mooier! Ook deze avond zijn we weer vroeg naar bed gegaan.
De volgende dag heeft John een taxi voor ons geregeld en zijn we weer naar Mbale gegaan. Hier zijn we maar weer naar het zwembad gegaan. Dit keer hadden we het zwembad echt voor onszelf. Ideaal! Helaas kwamen de wolken het ook dit keer weer verpesten. Nadat we een half uur onder de douche hadden gestaan (tsja, die kosten van het toegangsbewijs moesten er toch uit..) zijn we weer naar het centrum gegaan. Vorige keer was Stephanie er om een bus uit te zoeken maar nu moesten we zelf. Jeu, op het ’busstation’ aangekomen bleek dit nog een flinke klus te zijn. Er kwamen gelijk 25 Ugandezen op ons af die ons allemaal wel in de bus wilden hebben.. Uiteindelijk hebben we voor een matatu gekozen. Deze was toen we er akkoord mee gingen nog leeg maar 2 seconden later zaten er al minstens 20 mensen in. En dat aantal werd steeds meer. Denk dat er uiteindelijk wel 30 mensen in zaten. Gelukkig hadden wij een bank voor ons drieën.. Onderweg zijn we nog aangehouden door de politie, er zaten toch echt teveel mensen in. De chauffeur kreeg een boete en er moesten 3 mensen uitstappen.. 10 meter verder zijn er weer 3 nieuwe mensen ingestapt maar dat terzijde.. Die chauffeur reed echt als een malle. Gosh, aangezien het wegdek ook niet echt denderend was werden we tig keer gelanceerd. Die Ugandezen moeten blij zijn dat ze niet zo lang zijn.. Maar ook deze rit hebben we weer overleefd. We kunnen terugzien op een paar hele leuke dagen, waarin we echt hebben genoten!
Liefs, Wijtske
zaterdag 21 november 2009
Heftig dagje!
Gister had ik een A-duty, dus ik moest werken van 7 tot 15 uur ’s middags. Elsbeth en Wijtske konden lekker op hun bedje blijven liggen, terwijl ik de kinderen aan het badderen en voeden was. De eerste twee uurtjes is het wel redelijk druk om iedereen in de kleren te krijgen, maar daarna zit je al snel op de veranda te genieten van de spelende kinderen. Het leek weer een rustige ochtend te worden. Els ging samen met nog twee stafleden en twee kinderen, Polly en Rehema naar het ziekenhuis. Polly is vorige week gebracht, ze is een meisje van 5 jaar en heeft ontzettend veel buikpijn. Haar moeder heeft van alles geprobeerd en afgereisd om er achter te komen wat het zou kunnen zijn, maar er is niks uitgekomen. Polly huilt veel en mist haar moeder. Door haar buikpijn en verdriet heeft ze de laatste tijd niet veel gegeten en is ze ondervoed. Rehema is hier al wat langer, ze is ongeveer anderhalf jaar oud en positief getest op HIV. Een aantal weken geleden zijn ze er achter gekomen, dat ze een gaatje in haar hartje heeft (tussen de twee boezems). In december gaan ze naar het ziekenhuis in Kampala waar het verder onderzocht wordt. Ze hopen dat ze haar daar verder kunnen helpen. Ze heeft ook nog een longinfectie en heeft daarom een raar ‘kucheltje’. Gister hebben ze haar getest op TBC, maar dit blijkt ze niet te hebben, gelukkig!
Ze zijn met deze kinderen naar dokter Florence gegaan. Hier hebben ze de hele week al op gewacht, maar ze was steeds niet aanwezig.
Nadat ze al een tijdje weg waren, kwam de auto van Simon het terrein op rijden met Els naast hem zittende. Vreemd, want Els was in de andere auto weggegaan… We zagen dat Els een groter kind in doeken op schoot had. Huilen, huilen, huilen… We hielden de deur voor haar open en het kind, Patrick, werd naar binnen gebracht. Iedereen had meteen in de gaten, dat dit niet goed was. Els haastte zich naar de medicijnkamer en vroeg om hulp. ‘Deze jongen zijn vader is een witchdokter (toverdokter) en hij heeft zijn kind gebruikt als offer!’ liet Els ons weten. Samen met Janneke, een Nederlandse verpleegster, hebben we hebben we hem in bad gedaan, melk gegeven en zijn wonden ingepakt. Hij was doodsbang en had ontzettend veel pijn en verdriet. Echt verschrikkelijk, hoe dit kereltje is toegetakeld! Zijn hele lichaam zit vol met littekens en grote open wonden. Zijn vader sneed stukjes vlees uit hem om te offeren voor zijn goden. Er schijnen hier veel meer van die zogenaamde toverdokters te zijn. ’s Nachts lag Patrick buiten op een offerplaats. Toen de buren van Patrick hier achterkwamen hebben ze de politie gewaarschuwd. De vader en moeder zijn opgepakt, zij zitten nu in de gevangenis. Gisteravond hebben we met de hele groep gebeden. We bidden voor hem, dat hij zich veilig en geliefd mag voelen en dat alle kwaads hem zal verlaten. We proberen hem zoveel mogelijk te vertellen en te laten merken, dat hij hier veilig is, geliefd wordt en dat hier goed voor hem gezorgd wordt. Patrick is lichamelijk, geestelijk en spiritueel heel erg beschadigd en we hopen dat we hem er hier weer een beetje bovenop kunnen helpen.
Na mijn dienst ben ik met Peter en Jeltje, een Nederlands echtpaar, die hier afgelopen weekend zijn gekomen, naar de YWAM base gegaan. Van daar zijn we met Lorenze en Leah naar het hospital gegaan om voor de zieke mensen daar te bidden, het Woord te brengen en brood uit te delen. Dit doen Lorenze en Leah elke vrijdag op de namiddag. Het leek mij wel bijzonder om een keer mee te gaan. De zieke mensen waren blij met onze komst, we konden op een aantal ernstig zieke gezichten nog een glimlach ontdekken.
Sjonge jonge, ik dacht dat ik wel een beetje aan de omstandigheden hier in Afrika gewend was, maar dit was toch wel weer schokkend. Ik hoorde de mensen in MCL al zeuren over de zusters die niet goed hun werk doen of over het eten wat niet lekker is… Hier moet de familie de patiënt verzorgen en eten geven en zijn de zusters (twee voor zestig patiënten ongeveer) er alleen voor de medische handelingen. Je moet geluk hebben als het ziekenhuis het materiaal voor de medische handelingen of medicijnen heeft, anders moet je dat ook nog zelf halen. De bedden staan bijna stijf tegen elkaar aan, op sommige bedden liggen twee patiënten, een aantal mensen liggen op de grond en er mensen liggen buiten op een matje. Nou en dan heb ik het nog niet eens gehad over de mensen die in die bedden lagen.
Dit waren wel even twee heftige indrukwekkende dingen op één dag. Vandaag heb ik tot 18 uur vrij en mag ik weer een hele nacht doorwerken. Afgelopen nacht waren er veel huilende en zieke kinderen. Ik hoop dat we komende nacht een beetje een goede nacht mogen hebben.
Voor foto's kun je kijken op www.picasaweb.google.com/amecet.uganda
Veel liefs Joke
Beetje veel...
Maandagochtend werd ik door Joke en Wijtske uit bed geroepen met de vraag: Ga je ook mee om een ‘echte’ Ugandese school te bezoeken? In het weekend zijn er namelijk twee mannen van omroep Zeeland gearriveerd. Zij kwamen een videoreportage maken over Amecet en de scholen in Soroti. In het weekend zijn ze aan ons voorgesteld en op deze manier was hun bekend dat wij alle drie leerkrachten zijn. Wij waren helemaal enthousiast toen ze ons vroegen mee te gaan naar twee islamitische scholen die ze dan gingen bezoeken. Natuurlijk hebben we de school van YWAM al bezocht maar dit is niet te vergelijken met een ‘echte’ Ugandese school. De klassen van de YWAM school zijn maximaal 30 kinderen groot. Een echte luxe dus voor de leerkrachten. De islamitische scholen hebben in totaal bijna 1000 kinderen, per klas meer dan honderd! In ‘the office’ van het hoofd van de school vind je allemaal statistieken aan de muur. In de ene tabel staat vermeld hoeveel kinderen (jongens en meiden apart geteld en dan het totaal) er op school zijn. In weer een andere tabel staat per klas vermeld hoeveel kinderen er wees zijn, wie zijn vader of moeder niet meer heeft. En weer een andere tabel staat het rooster voor de leerkrachten.. Ga zo maar door.
We kwamen helaas niet rond de juiste tijd om een les mee te maken. Kinderen zitten op dit moment in de examentijd. De lagere klassen hadden hun examens al gemaakt, vorige week volgens mij, en dan is het ook heel normaal om gewoon niet meer naar school te komen. De laatste schooldag is officieel eind november. Toch kun je het de kinderen niet kwalijk nemen dat ze thuis blijven. Wanneer de examens zijn gemaakt zit de leerkracht namelijk de hele dag achter zijn bureau na te kijken en de kinderen die er wel zijn zitten in de schoolbanken te niksen. P6 maakte maandag een van hun examens. Het hoofd van de school liet ons trots zien hoe ze de kinderen in de banken hadden gezet, op een manier waarbij ze niet in staat zouden zijn bij elkaar te kijken. Ze willen graag weten wat het kind zelf weet en heeft geleerd het afgelopen jaar. Klinkt goed toch? Heel professioneel. Toch miste er iets voor mijn gevoel.. Ja, waar was de leraar die het groepje kinderen moest observeren? Op die vraag antwoordde het hoofd van de school (als of het de normaalste zaak van de wereld was): ‘Die zit buiten, hij observeert vanaf buiten’. Vanbinnen lig je dan helemaal dubbel van het lachen.
Inmiddels is onze slaapkamer in het staffhouse wel weer toe aan een schoonmaakbeurt. Laten we het er op houden dat het nu gezellig rommelig is maar het vandaag of ergens deze week wel nodig is de bezem er door te halen. Het afval dat wij verzamelen moeten we zelf verbranden. Het groente, fruit en tuinafval gaat in een groot gat in de grond achter het staffhouse.
Gister was het trouwens weer zo ver.. water ‘op’. Het is dan even niet mogelijk te douchen, de wc door te spoelen etc. Wc doorspoelen doen we dan door de spoelbak te vullen met regenwater dat wordt opgevangen in de regentonnen buiten. Tsja, je moet wat. Het water dat bij ons uit de kraan komt is afkomstig uit een aantal grote tanks die op de rock van Soroti staan. Zo nu en dan maken ze de tank schoon of er is simpel genoeg niet voldoende aanlevering. Gelukkig was het probleem vanochtend weer verholpen.
Woensdag zijn we weer een ervaring rijker geworden. Wijtske is namelijk voor een malariatest geweest in het hospital naast Amecet. Ze voelde zich niet helemaal op en top fit. Ik zal jullie meteen even geruststellen, de uitslag was negatief. Geen malaria! Maar goed, hebben we dit ook eens meegemaakt. Korte omschrijving van het proces. We kunnen hier door een kleine poort in de heg zo naar de buren lopen. Daar aangekomen vraag je de test aan en betaal je meteen 2000 shilling, nog niet eens een euro. Wijtske nam plaats op de stoel in ‘het lab’ waar een super klein gaatje in haar vinger werd geprikt voor bloed. Dit bloed werd op een glaasje uitgestreken en dat was het, voor ons dan. Er werd ons verteld dat we over een half uur terug konden komen. We hebben er maar een uur van gemaakt want ja, je weet hoe het werkt met Afrikaanse tijden.
We kwamen helaas niet rond de juiste tijd om een les mee te maken. Kinderen zitten op dit moment in de examentijd. De lagere klassen hadden hun examens al gemaakt, vorige week volgens mij, en dan is het ook heel normaal om gewoon niet meer naar school te komen. De laatste schooldag is officieel eind november. Toch kun je het de kinderen niet kwalijk nemen dat ze thuis blijven. Wanneer de examens zijn gemaakt zit de leerkracht namelijk de hele dag achter zijn bureau na te kijken en de kinderen die er wel zijn zitten in de schoolbanken te niksen. P6 maakte maandag een van hun examens. Het hoofd van de school liet ons trots zien hoe ze de kinderen in de banken hadden gezet, op een manier waarbij ze niet in staat zouden zijn bij elkaar te kijken. Ze willen graag weten wat het kind zelf weet en heeft geleerd het afgelopen jaar. Klinkt goed toch? Heel professioneel. Toch miste er iets voor mijn gevoel.. Ja, waar was de leraar die het groepje kinderen moest observeren? Op die vraag antwoordde het hoofd van de school (als of het de normaalste zaak van de wereld was): ‘Die zit buiten, hij observeert vanaf buiten’. Vanbinnen lig je dan helemaal dubbel van het lachen.
Inmiddels is onze slaapkamer in het staffhouse wel weer toe aan een schoonmaakbeurt. Laten we het er op houden dat het nu gezellig rommelig is maar het vandaag of ergens deze week wel nodig is de bezem er door te halen. Het afval dat wij verzamelen moeten we zelf verbranden. Het groente, fruit en tuinafval gaat in een groot gat in de grond achter het staffhouse.
Gister was het trouwens weer zo ver.. water ‘op’. Het is dan even niet mogelijk te douchen, de wc door te spoelen etc. Wc doorspoelen doen we dan door de spoelbak te vullen met regenwater dat wordt opgevangen in de regentonnen buiten. Tsja, je moet wat. Het water dat bij ons uit de kraan komt is afkomstig uit een aantal grote tanks die op de rock van Soroti staan. Zo nu en dan maken ze de tank schoon of er is simpel genoeg niet voldoende aanlevering. Gelukkig was het probleem vanochtend weer verholpen.
Woensdag zijn we weer een ervaring rijker geworden. Wijtske is namelijk voor een malariatest geweest in het hospital naast Amecet. Ze voelde zich niet helemaal op en top fit. Ik zal jullie meteen even geruststellen, de uitslag was negatief. Geen malaria! Maar goed, hebben we dit ook eens meegemaakt. Korte omschrijving van het proces. We kunnen hier door een kleine poort in de heg zo naar de buren lopen. Daar aangekomen vraag je de test aan en betaal je meteen 2000 shilling, nog niet eens een euro. Wijtske nam plaats op de stoel in ‘het lab’ waar een super klein gaatje in haar vinger werd geprikt voor bloed. Dit bloed werd op een glaasje uitgestreken en dat was het, voor ons dan. Er werd ons verteld dat we over een half uur terug konden komen. We hebben er maar een uur van gemaakt want ja, je weet hoe het werkt met Afrikaanse tijden.
groetjes Elsbeth
donderdag 12 november 2009
Een teken van leven!
Hallo allemaal!
Bij dezen weer even een levensteken vanuit Uganda! Aan mij vandaag de eer om jullie iets te vertellen over onze belevenissen.. Om het overzichtelijk te maken, werk ik met kopjes. Veel leesplezier!
Kindertehuis
Aangezien het niet zo druk was in het kindertehuis zijn we druk bezig geweest met het, opnieuw, beschilderen van de watertank. Dit project is bijna afgelopen! En ik moet zeggen dat we er echt wel trots op mogen zijn.. Ziet er weer een stuk frisser uit! Deze week zijn er weer 2 kinderen gekomen. Een baby, Edwin, van zo’n 2 maanden oud en een meisje, Susan, van 2,5 jaar oud. Susan is de zus van Abraham, een baby die hier nu een aantal weken is. Hun moeder is vorige week overleden. Om de familie nu enigszins te verlichten heeft Els haar ook opgenomen. De familie wilde graag dat ze getest werd en ze had ook last van diarree e.d. Gelukkig is ze negatief getest! Verder is er deze week een meisje, Eveline, naar huis gegaan. Zij is hier ongeveer een jaar geweest. Gisteren en vandaag zijn er nog wel ‘intake-gesprekjes’ gaande, dus ik denk dat er spoedig meer kinderen volgen.
Pre-school
Afgelopen maandag zijn we naar de pre-school geweest. Om kwart over 7 vertrok de schoolbus. De schoolbus haalt alle kinderen op en brengt dan eerst een lichting naar de pre-school om vervolgens door te rijden naar de primary-school. Op school aangekomen zijnde, konden we eerst de lokalen (babyclass/middleclass/topclass) even bekijken voordat de ‘les’ zou beginnen. De lokalen zagen er best leuk uit! Het alfabet was op de muur geschilderd/cijfermuur/kinderwerk e.d. Er was gewoon sprake van een rijke leeromgeving! Achteraf hoorden we dat er verschillende YWAM-teams en Nederlanders zijn geweest die zich hiervoor ingezet hebben. Ugandezen zijn uit zichzelf niet zo ‘muurversierderig’. Om 8 uur ging de bel. Alle kinderen moesten in de rij staan. De kinderen reageerden steeds in koor op de teacher. Goodmorning children! GOODMORNING TEACHER! How are you? WE ARE FINE! Daarna werden wij welkom geheten: YOU ARE MOST WELCOME OUR TEACHERS! Vervolgens werd het Ugandese volkslied gezongen en toen marcheerden ze weg richting bibleclass. Werkelijk, hilarisch! Om de bijgewoonde lessen kort samen te vatten: veel herhaling, kinderen reageren allemaal in koor, weinig interactie en weinig tot geen individuele begeleiding.
Primary-school
De volgende dag zijn we naar de basisschool geweest. Hier ging het eigenlijk precies hetzelfde. In elke klas waar we kwamen werden we welkom geheten, ze sprongen gelijk in het gelid. Wanneer er geen ruimte voor ons was om te zitten gingen er gewoon een paar kinderen staan. Ook hier weinig interactie, veel herhaling en alle antwoorden moeten in koor. Doen we het in Nederland dus toch zo beroerd nog niet.. Arja heeft ons gevraagd of wij een paar uurtjes van de laatste schooldag voor onze rekening willen nemen. We gaan nu een soort van spellenciruit voor ze organiseren. We zijn benieuwd! Aan het einde van dit bericht staat nog een filmpje met een aantal impressies van de beide scholen.
Vrije dag
Gisteren hadden we onze vrije dag. Zijn dit keer wat vroeger uit bed gekomen.. Hadden ’s ochtends een brunchdate op de base, waar Stephanie woont. Zij is de Duitse verpleegkundige die hier ook als vrijwilligster werkt. Ze wil graag met alle muzunghu’s (blanken) een soort bijbelkring opzetten. Dit was gisteren voor het eerst en zeker voor herhaling vatbaar. Hierna zijn we naar town gegaan. Ons doel voor vandaag was de markt van Soroti verkennen! Werkelijk.. 80.000 kippen in een hokje, het vlees hangt gewoon aan een haak (niet bepaald muskietenvrij), overal waar je ziet staan zakken met rijst/bonen/erwten/suiker e.d. Verder wordt er veel fruit verkocht. Vet veel dezelfde kraampjes.. Je kunt je niet voorstellen dat ze er allemaal van kunnen bestaan. Moet bekennen dat ik m’n boodschappen toch liever in een supermarkt haal.. Elsbeth heeft trouwens hele leuke stofjes gekocht! Afdingen is hier wel een belangrijk item, ze proberen de muzunghu’s uiteraard behoorlijk af te zetten. Maar gelukkig zijn wij ook niet op ons achterhoofd gevallen..
Straatbeeld
Als afsluiting nog even een stukje over het straatbeeld van Afrika. Moet zeggen dat we ondertussen nergens meer vreemd van opkijken.. De mensen vervoeren echt alles per fiets! Overal waar je kijkt, er lopen of fietsen mensen.. (in een Afrikaans tempo, vergeleken met hun hebben wij de pas er goed in). Verder rijden de auto’s echt snoeihard.. Je moet zo nu en dan gewoon aan de kant springen. De open vrachtwagens met honderden Afrikanen in de laadbak, blijf ik persoonlijk echt leuk vinden.. Je wilt niet weten hoeveel personen en goederen er in een Afrikaanse vrachtwagen passen! Als muzunghu blijf je hier een bezienswaardigheid. Mensen roepen je, kinderen willen je een hand geven, iedereen kijkt je aan (verbaast me nog dat er nog geen enkele fietser van z’n fiets is gevallen..). Voelen ons hier súver belangrijk!
Groetjes, Wijtske
woensdag 4 november 2009
een dagje vrij!
Hier alweer even een berichtje vanuit Oeganda. We hadden vandaag een dagje vrij, heerlijk even. Als we aan het werk zijn, hebben we het niet heel erg druk, omdat er zo weinig kinderen zijn. Maar het is wel lekker om even een hele dag gewoon je eigen ding te doen. We hadden bedacht om wel ook echt even iets te gaan doen.
We lagen vanochtend heerlijk op bed, dat beviel zo goed, dat we maar tot 13 uur zijn blijven liggen. Natuurlijk waren we door de kids al lang wakker gemaakt, maar lekker even boekje lezen, beetje lui zijn, nadenken en gezellig kletsen. Ja, daar hebben we hier Oeganda gewoon lekker de tijd voor. Het is ook wel even heel erg lekker, want we hebben hier zoveel indrukken en dingen die we meemaken, waar je dan toch even over na kunt denken.
Na het luilakken zijn we maar even er op uit geweest. Een wandeling naar een hoge rots hier bij de stad Soroti. Natuurlijk zijn we eerst een keer verkeerd gelopen... Wat wil je ook als je met drie vrouwen loopt, zullen de meeste mannelijke lezers wel denken! Alle drie een andere kant op willen, alle drie denken dat ze de goede richting in het hoofd hebben, maar ook alle drie zeggen dat we het niet zeker weten, omdat ons richting gevoel niet zo goed is! haha, zo grappig. Uiteindelijk had Elsbeth het goed! Ja, Andries, ze heeft toch nog wel een beetje richtingsgevoel. Helaas had ik mijn pen met kompas nog op de kamer laten liggen, die ik van Margriet en Nynke heb gekregen. Anders had deze mij nog even kunnen helpen. Het wegennet is hier trouwens ook heel vrijblijvend. Mensen creeëren zelf weer nieuwe weggetjes door over een stuk gras af te snijden. Dit maakt het hebben van een richtingsgevoel ook een stukje moeilijker. Wij zijn er natuurlijk ook goed in om excuses te bedenken!
Maar goed, uiteindelijk hebben we de rots gevonden. We zijn er op geklommen en hebben genoten van het uitzicht! Op de foto's kunnen jullie zien waar we zijn geweest.
Onderaan de rots stond het Soroti hotel, waar we nog even wat gedronken hebben. Ideaal, we kunnen hier voor 30 eurocent een flesje fris krijgen. Gisteravond zijn we ook in dat hotel wezen eten met de Nederlanders van Amecet en Amun. Heel gezellig even, gewoon lekker Nederlands praten, en leuk even contacten met Ton, Arja en Els.
Ook nog wel even leuk om te vertellen hoe het daar ging, op z'n Afrikaans dus! We hebben in totaal daar 3 uur gezeten. Eerst een bestelling opgenomen, daarna een uur gewacht. Toen kwam de ober vertellen, dat er geen koeienvlees was, of we wel wat anders wilden bestellen. Na weer een half uurtje wachten kwam ons voorgerecht, behalve die van Elsbeth. Toen we het allemaal op hadden kwam de ober het afruimen, 'ow ik ben de soep vergeten' van Elsbeth dus. Deze kwam een kwartier later, niet met 2 stukjes stokbrood, maar een rasechte donut. Lekkere combinatie! Na weer een tijdje wachten kwam dan toch het hoofdgerecht. Joepie, dachten wij, behalve Arja, want die had ijskoude spaghetti. De ober was zo vriendelijk om dit voor haar op te warmen. Uit eten gaan in Afrika is een heel avontuur op zichzelf!
Tot de volgende blog maar weer! De foto's van de wandeling kun je zien op http://www.picasaweb.google.com/amecet.uganda
veel liefs Joke
dinsdag 3 november 2009
Creatieve middag
Yoga familie, vrienden, kennissen, bekenden en iedereen die maar een kijkje komt nemen op onze site!
Onze werkdag voor vandaag zit er weer op. Vandaag hadden we voor het eerst met zijn drieën een dienst dus.. Alle drie vroeg uit bed zodat we 7 uur in Amecet konden zijn. Kan merken dat we een beetje zijn ingewerkt en meer ons eigen gang kunnen gaan. Het is echt lekker dat je weet wat er moet gebeuren en waar alles staat en vooral dat je niet meer alles hoeft te vragen. Het jammere is alleen dat er niet veel baby's/kinderen zijn op dit moment. Vandaag was er meer staff dan kinderen. Wij voelden ons dan ook een beetje over. Dit hebben we gelukkig creatief opgelost. Op het terrein van Amecet zijn een aantal watertanken, hier vangen ze het regenwater in op. Deze tanken zijn jaren geleden al eens beschilderd maar inmiddels is de verf erg vervaagd door de zon. Vandaag kregen ze eindelijk een opknapbeurt! Joke heeft super hard staan werken in de tuin.. grond om geploegd en planten verplaatst en daarbij lekker verbrand! Pff! Goed smeren met aftersun dus!
Vanavond is een ’hollandse avond’. We gaan met alle Nederlandse staff naar town om daar met z'n allen een hapje te eten. Morgen hebben we onze vrije dag en gaan we er met z’n drieën op uit. Omgeving verkennen.. Op avontuur!
Onze werkdag voor vandaag zit er weer op. Vandaag hadden we voor het eerst met zijn drieën een dienst dus.. Alle drie vroeg uit bed zodat we 7 uur in Amecet konden zijn. Kan merken dat we een beetje zijn ingewerkt en meer ons eigen gang kunnen gaan. Het is echt lekker dat je weet wat er moet gebeuren en waar alles staat en vooral dat je niet meer alles hoeft te vragen. Het jammere is alleen dat er niet veel baby's/kinderen zijn op dit moment. Vandaag was er meer staff dan kinderen. Wij voelden ons dan ook een beetje over. Dit hebben we gelukkig creatief opgelost. Op het terrein van Amecet zijn een aantal watertanken, hier vangen ze het regenwater in op. Deze tanken zijn jaren geleden al eens beschilderd maar inmiddels is de verf erg vervaagd door de zon. Vandaag kregen ze eindelijk een opknapbeurt! Joke heeft super hard staan werken in de tuin.. grond om geploegd en planten verplaatst en daarbij lekker verbrand! Pff! Goed smeren met aftersun dus!
Vanavond is een ’hollandse avond’. We gaan met alle Nederlandse staff naar town om daar met z'n allen een hapje te eten. Morgen hebben we onze vrije dag en gaan we er met z’n drieën op uit. Omgeving verkennen.. Op avontuur!
Voor foto's van de kids en het huis kun je kijken op: www.picasaweb.google.com/amecet.uganda
Liefs Elsbeth
Liefs Elsbeth
zaterdag 31 oktober 2009
Eerste werkdag in Amecet!
Zo mijn eerste werkdag zit er zo'n beetje op. Ik had vandaag een dienst van 7 uur tot 15 uur. Vanochtend werd ik om half 7 gewekt door huilende baby's. Wijtske en Elsbeth zeiden al, ga er maar snel heen om ze te troosten kunnen wij verder slapen! Om 7 uur hebben we met de oudere baby's/peuters ontbeten. Het is allemaal nog wennen wat er wanneer moet gebeuren. Ik kon gelukkig met een ander Nederlands meisje samenwerken. Zij heeft me veel over het werk en de kinderen verteld. Het is momenteel niet heel erg druk in Amecet. Er zijn 5 baby's van een aantal weken oud en 7 oudere baby's/peuters. Alle kinderen hebben wel een verhaal... Eén van de kinderen heeft geen aids, maar heeft een bepaalde botziekte, waar ik de naam niet meer van weet, waardoor hij heel snel iets breekt. Nu heeft hij twee gebroken benen. We moeten ontzettend voorzichtig met hem zijn. Hij ligt de hele dag in zijn stoeltje en kan niks. Het jongetje met de pet is nu 9 jaar. Drie jaar geleden is hij ook al in Amecet geweest, daarna is hij naar familie gegaan. Tijdens deze drie jaar is hij helemaal niks gegroeid, vandaar dat hij weer in Amecet is. Hier krijgt hij medicijnen en goed eten. Vanochtend was er een triest bericht, want de moeder van Sarah, een baby van 3 weken oud is vannacht overleden. Ze had ersntige leverkanker. Sarah is anderhalf week terug hier in Amecet gekomen, toen was ze twaalf dagen oud en had ze alleen nog maar suikerwater gehad. Het is heel bijzonder, dat ze het nu hier zo goed doet!
We moeten alle drie nog wel heel erg wennen hier. De nieuwe omgeving, de mensen en het werk. Ik heb vandaag alleen wel ontzettend genoten van de kids! Wat een schatjes allemaal! Ik heb nog weer even een paar foto's van de kinderen erbij gedaan. Nu maar weer even aan de slag hier.
veel liefs, Joke
Het eerste bericht vanuit Oeganda!!!
Na twee dagen reizen zijn we dan eindelijk in Soroti aangekomen. De vliegtuigreis was erg lang en vermoeiend. Tijdens de vlucht van Dubai naar Entebbe was nog een extra tussenstop in Ethiopië. Hier was Wijtske niet zo blij mee. Nog een keer dalen en opstijgen… We waren blij dat we woensdagmiddag op werden gewacht door Fred van het Flightmotel in Entebbe! De bagage werd voor ons in de taxi gebracht. Ook stonden er nog luitjes van de jeugdgevangenis in Kampala op het vliegveld te wachten. Zij kregen meegebrachte apotheekspullen van Wijtske. De mensen van het hotel waren erg aardig en we hadden een mooie kamer met vier bedden. We zijn lekker op bed geploft. Wijtske was nog al ziekjes geworden van de reis, dus die had dat ook wel nodig. Even later kwam Julius, onze personal-begeleider. Hij heeft ons aan het eind van de middag Entebbe nog even laten zien. Erg indrukwekkend allemaal. In Entebbe zijn ze wel gewend aan blanke mensen, maar toch voelden we ons wel bekeken.
Terug in het hotel zijn we samen met Julius gaan eten. Elsbeth ging even wat nieuws proberen, Matoke, dit zijn gekookte en gepureerde bananen. Het was best lekker, maar niet iets wat je te vaak moet eten. Daarna ging we om 8 uur al slapen. Sjonge wat waren we moe. We hadden een nacht overgeslagen wat slapen betreft.
Na een goede nachtrust werden we ’s ochtends gewekt door de wekker! We hadden met Julius afgesproken dat we om 8 uur zouden vertrekken. Eerst hebben we uiteraard nog even een ontbijtje gescoord. Ondertussen had Julius een taxi gebeld, welke ons naar Kampala zou brengen. Nadat alle koffers weer in de taxi waren gepropt kon onze trip naar Kampala beginnen. Gosh, wat was het druk in Kampala! Toen we uitstapten stonden we gelijk met onze slippers in de modder, het had behoorlijk geregend. Er kwam iemand naar ons toe die al onze koffers begon uit te laden en ons beveelde hem te gaan volgen. Nadat we Julius even hadden aangekeken, wisten we dat het oké was. Bomvol was het in de straatjes. We moesten de leader goed volgen, want alleen wist je echt niet waar je naartoe moest lopen! Toen we bij het ‘busstation’ kwamen liepen er gelijk allemaal Ugandezen op ons af. Iedereen probeerde je in zijn bus te krijgen. Wat waren wij blij met onze Juluis! Hij was aan het onderhandelen over de prijs, terwijl wij vast mochten gaan zitten. We moesten nog een flinke poos wachten (de bus moest eerst vol zijn) voordat we konden vertrekken. Gedurende de wachttijd hoefden we ons niet te vervelen! Er kwamen allerlei mensen in de bus die hun goederen (water/sokken/mobiele telefoons/t-shirts/cd’s/vlees, je kan het zo gek niet bedenken!) probeerden te verkopen. De rit naar Soroti was een belevenis op zich. Wat een totaal andere wereld! Kampala is de hoofdstad, dus nog redelijk veel voorzieningen en gebouwen, maar daarna kwamen al snel de echte villages in beeld. Het is dus echt zoals op de foto’s! Bij elke stop kwamen er tientallen Ugandezen richting de bus rennen om hun goederen aan de man te brengen. Kippen op stokjes, drinken, koffers, schoenen, etc.. Je leert hier wel nee zeggen! Na tientallen stops kwamen we dan eindelijk in Soroti aan. Els haalde ons met de auto op van het zogenaamde busstation. Bij Amecet aangekomen kregen we meteen een kamer toegewezen, gezellig met zijn drieën. ’s Avonds de eerste maaltijd, soort van wrap met vlees wat behoorlijk taai was. Later op de avond hebben we Els verteld van de acties en giften en het geldbedrag wat dit op heeft geleverd. Een groot bedrag wat bij vertrek op €9500,- stond! Echt een super groot bedrag waardoor Els een beetje sprakeloos was. Wel wordt er al nagedacht over wat we met dit geld gaan doen hier. Volgens andere Nederlandse meiden ben je, wanneer je de euro’s in Shilings omrekent, in een klap miljonair hier! We kunnen dus zeker iets moois met dit geld gaan doen.
Op www.picasaweb.google.com/amecet.uganda kun je de foto's bekijken van de reis. Dit was het voor nu, jullie horen snel weer van ons! Morgen is onze eerste werkdag, spannend!
Liefs Joke, Elsbeth en Wijtske
Abonneren op:
Posts (Atom)
